Fulden Ufacık

Olayların bir bölümü, sonradan Akçalı adını alacak olan Alacüvek köyünde; bir bölümü de adı belirtilmeyen bir büyük şehirde geçer. Romanda sözü edilen köyün, Kayseri’nin Bünyan ilçesine bağlı Karacafenk köyü, büyük şehrin ise İstanbul olduğu, yazarın yaşam öyküsünden yola çıkılarak tahmin edilebilir.

Otobiyografik bir eserdir. Çünkü, yazarın çocukken İstanbul'a gelmesi, İstanbul hakkındaki düşüncelerini, onun çocukluğundaki parçaları onun ağzından okuyoruz. 

Alacüvek köyünden Huvat Aktaş şehirde kendi adına izolasyon ve boya işleri yapmakta, arada bir köyüne gelmektedir. Hemen her gelişinde köye soba, radyo gibi yeni eşyalar getiren Huvat’ın getirdikleri arasında en fazla ilgi çekeni, köylülerin gördüğü ilk taşıt aracı olan mavi bir otobüstür. Köylüler başlangıçta yabancılık çektikleri otobüse çabuk alışırlar.
Huvat bir gün de köye Atiye adında şehirli bir kadınla gelir. Köylü kadınlar Atiye’yi merakla incelerler, cinli ve uğursuz olduğuna inandıkları için onu ahıra kapatırlar. Hamile olan Atiye, dokuz ay sonra bir kız çocuk doğurunca ahırdan çıkarılıp evin üst katındaki tandır odasına yerleştirilir. Yeni doğan bebeğe, Huvat’ın annesinin adı olan Nuğber adı verilir.
Kısa sürede köye uyum sağlayan Atiye, köylü kadınların yaptıkları her işi öğrenmekle kalmaz; Huvat’ın getirdiği dikiş makinesinde dikiş dikmeye, çerçiye şırınga getirtip köylüye iğne yapmaya da başlar; artık köyde “İğneci Atiye Hanım” diye anılmaktadır. Huvat ile Atiye’nin Nuğber’den sonra dört çocuğu daha dünyaya gelir: Büyük oğul Halit, ortanca oğul Seyit, küçük kız Dirmit ve en küçük oğul Mahmut.
Huvat, bir süredir köye dişe dokunur bir yenilik getiremediği düşüncesiyle bu defa da köyün adının değiştirilmesi fikrini ortaya atar. Huvat’a kalırsa köyün yeni adı “Atom” olmalıdır, ama bu isim benimsenmez, tartışmalardan sonra köyün yeni adının “Akçalı” olması kararlaştırılır.
Huvat, çalışmak üzere köylülerden bir kısmını şehre götürür. Şehirde kalorifercilik, boyacılık, badanacılık gibi işlerde çalışan köylülerin hiçbiri bir daha köye dönmeyecektir. Öte yandan Halit ve Seyit de artık babaları ile birlikte şehirde çalışmaya başlamışlardır. Büyük oğul Halit, Atiye’nin doğduğu yöreden gelip komşu köylerden birine yerleşen Sose-Rızgo çiftinin kızı Zekiye ile evlendirilir.
Sık sık öğretmeni değişen köy okulu, yeni bir öğretmenin gelmesiyle yeniden açılır ve Dirmit okula başlar. Dirmit’in dışında köyde okula gönderilen kız yoktur. Hakkında komünist olduğu dedikodusu yayılan öğretmen, öğrencilerine karne veremeden köyden ayrılmak zorunda kalır.
Huvat, hem kendisiyle birlikte çalışan oğulları Halit ve Seyit’in şehirde “sefil oldukları”, hem “cinli kız” adı verilen Dirmit’in köyden dışlanması gerekçesiyle Atiye’yi ve öbür çocuklarını şehre götürmeye karar verir. Köydeki her şey satılıp ailece büyük şehre göç edilir.
Aktaş ailesi, büyük şehirde Akçalı köyünden göçenlerin oturduğu bir mahalleye yerleşir. O kış, şiddetli bir kar yağar. Huvat, Halit ve Seyit, hiçbir izolasyon ve boya işi alamazlar. Parasızlık nedeniyle önce Zekiye ve Nuğber’in bilezikleri, sonra evdeki halılar satılmak zorunda kalınır.
İşsiz kalan Huvat, sakal bırakarak, tarikat çevrelerine girerek, yeşil kitaplar okuyarak kendini dine verir; karısı Atiye ile büyük kızı Nuğber’in başlarını bağlatır.
Huvat gibi Halit de hemen hiç çalışmamakta, evin geçimini kalorifer tesisatı işinde çalışan Seyit sağlamaktadır.
Aile bireyleri arasında çatışmalar çıkmaya, Atiye sık sık hastalanmaya başlamıştır. Zekiye’nin yeni doğan kız bebeği hastalanıp ölür. Mahmut, okulu bırakıp kalorifercilik, berberlik, terzilik gibi değişik işlerde çıraklık eder.
Seyit’in hastalanıp işten ayrılmak zorunda kalması üzerine aile tek odalı ucuz bir eve taşınır. Nuğber, ailenin geçimine katkı olsun diye babasından ve erkek kardeşlerinden gizli, bir terzinin yanında çalışmaya başlar. Seyit adı verilen bir erkek çocuk doğuran Zekiye de Halit’in askere gitmesinden sonra Gigili Topal Aygaz diye birinin adına evde halı dokumaya başlar.
İyileştikten sonra usta yevmiyesiyle iş bulamayınca silahlanıp fedailiğe ve kabadayılığa, haraç toplamaya başlayan Seyit, annesinin üzüntüden yataklara düşmesiyle kabadayılığı bırakır, yeni aletler satın alarak tekrar tesisatçılık işine başlar; ancak bir süre sonra rekabet nedeniyle bacağından vurulacak ve işi yine bırakmak zorunda kalacaktır.
Küçüklüğünden beri hayal gücünün genişliği, duygusallığı ve duyarlılığıyla diğer çocuklardan ayrılan ve bu yüzden köyde “cinli kız” adı takılan Dirmit şiir yazmaya başlar; okulda çok başarılıdır, takdirnameler getirir; artık kendini aile bireylerine yabancı hissetmektedir.
Mahmut, son çalıştığı işten ayrılıp sinema önlerinde kitap satmaya başlamış; Huvat, katıldığı bir irtica eyleminde gençlerden dayak yemesi üzerine dinî kitapları bir yana bırakmıştır.
Askerden döndükten sonra bu defa da Halit sakal bırakır, şalvar giyer, namaza başlar; elini kız kardeşlerine bile uzatmaz olur. Atiye’nin yalvarmalarıyla din tutkusundan sıyrılırsa da bu defa evde kuş beslemeye başlar, ancak annesi ile babası kuşları evde istemediğinden onları satmak zorunda kalır. Eşinden de soğumuş olan Halit evi terk eder. 
Huvat ise, kendini suya adar, bütün gün denizi seyreder, şişelere deniz suyu doldurup evinin duvarlarına asar; ayağına bir eşofman giyip, gençlerle futbol oynamaya başlar.
Bir süreden beri istikrarlı bir işi olmayan Mahmut da kendini gitar çalma hevesine kaptırmıştır. Huvat’ın eve dönmeye ikna ettiği Halit, gelir gelmez Mahmut’un gitarını parçalar, Seyit de Dirmit’in şiir defterini yırtar.
Nuğber, kendisinden birkaç yaş küçük şehirli bir delikanlıyla evlendirilir. Seyit askerdedir. Teknik kaplama işine çırak giren Mahmut, kısa sürede usta olmuş, iyi para kazanmaya ve evin geçimini sağlamaya başlamıştır. Mahmut’un yeni aldığı gitara bu kez hiç kimse dokunmaz.
Kalbinden, karaciğerinden ve rahminden hasta olan ve ölüme hazırlanan Atiye, hiçbir çocuğunu gönlünce yetiştiremediğini düşündüğünden öbür dünyadaki sorgulamada sorulara ne cevap vereceği kaygısı içindedir. Huvat ise karısı öldükten sonra köyüne dönmeyi, orada tek odalı bir ev yapmayı, genç bir Çerkez kızıyla evlenmeyi kurmaktadır.
Kendini iyice şiire veren, denize, gökyüzüne, sokaklara tutkuyla bağlanan Dirmit, ailesinden tamamen uzaklaşmıştır; şiir yazması yasaklanır, yedi gün boyunca evde kimseyle konuşmama cezasına çarptırılır. Bunun üzerine o da aile bireylerinin tümüne hitaben bir mektup yazar. Bu uzun mektubun bazı sayfalarının şehrin üstünde uçuştuğu görülür.
Roman, Atiye’nin ölümüyle son bulur.

Yazarın, köyünün özlemiyle, ninilerle, masallarla, halk hikayeleriyle iç içe harmanlanmış bir eser olan Sevgili Arsız Ölüm bu kapsamlarla "Büyülü Gerçekçilik" özelliklerini barındırır. Büyülü Gerçekçilik, normal ya da gerçekçi kabul edilen sanat akımlarında olmaması gereken sihirli ve mantık dışı öğeleri içeren sanat akımıdır. 

İnci kitabı zenginliğin ve paranın bir anda gelmesiyle oluşan hırsı, daha iyisi benim olacak isteği, kini, kıskançlığı ele almıştır.

Eve döndükten sonra Kino, bambudan yapılmış kayığını alır ve inci avına çıkar. Kıyıdan açıldıktan sonra dalar ve dipten o güne kadar görülmüş en büyük incilerden birini çıkarır. Evine döner ve eşine gösterir. Bu inciyi satarak kazanacakları parayla bebeği tedavi ettireceklerini sonra onu okutup bu yaşamdan kurtulacaklarını planlarlar. O gün Kino’nun kardeşi ve karısı da evlerine gelirler ve tavsiyelerde bulunurlar.

Ben kitabı okurken kendimi "Ben de böyle düşünüyorum ama bunu dile getirmemiştim." derken buldum. 

Tezer Özlü'yü çoğu kişi beğenmese de benim Lirik Prenses'im o.

Ben bu kitabı okurken biraz da Zaman Dışı Yaşam'daki diyalogların da bu anılardan geldiğini anladım. Aynı olay ama Zaman Dışı Yaşam'da diyaloglar şeklinde yazılmış. Bu kitap da daha da ayrıntılı okuyoruz olayları. 

Italo Svevo'nun kızıyla yaptığı konuşmayı okurken bir yazarın eserlerini de okumam gerektiğini düşündüm. 

"Kendini bana sunan her şeyi, yetişmekte, solumakta ya da ölmekte olan her şeyi ya da ölmüş olanı daha da büyük biçimlendirmem gerek. Doğanın, yaşamın, düşlerin, duyguların bana sunabildiğinden daha çoğunu yaşamam, daha çoğunu algılamam, daha büyüğünü duymam gerek."
"Belli bir sarhoşluk içinde yeryüzüne dayanmak daha kolay."
"Ölüm gelecek ve gözlerini alacak, o ölüm ki bizleri sabahtan akşama dek izleyen, sağır, eski bir acı ya da anlamsız bir angarya olarak."
"... yaşam yalnız rüzgar, yalnız gökyüzü, yalnız yapraklar ve yalnız hiçti."
"İnsan, bir başka insanla ya da herhangi bir olguyla arasındaki ilişkiyi biçimlendiremezse, bu ilişki yok demektir."
"Bu denli çok ülke, bu denli çok insan, bu denli çok roman kahramanı tanımalı mıydım. En yakın dostlarım romanların kahramanları gerisindeki yazarlar mı olmalıydı."
"Sordukları zaman, bana ne iş yaptığımı, evli olup olmadığımı, kocamın ne iş yaptığını, ana babamın ne olduklarını sordukları zaman, ne gibi koşullarda yaşadığımı, yanıtlarımı nasıl memnunlukla onayladıklarını yüzlerinde okuyorum. Ve hepsine haykırmak istiyorum. Onayladığınız yanıtlar yalnızca bir yüzey. Ne düzenli bir iş, ne iyi bir konut, ne sizin medeni durum dediğiniz durumsuzluk, ne de başarılı bir birey olmak ya da sayılmak benim gerçeğim değil. Bu kolay olgulara, siz bu düzeni böylesine saptadığınız için ben de eriştim. Hem de hiç bir çaba harcamadan. Belki de hiç istediğim gibi çalışmadan. istediğiniz düzeye erişmek o denli kolay ki… Ama insanın gerçek yeteneğini, tüm yaşamını, kanını, aklını, varoluşunu verdiği iç dünyasının olgularının sizler için hiç bir değeri yok ki. bırakıyorsun insan onları kendisiyle birlikte gömsün. Ama hayır, hiç değilse susarak hepsini yüzünüze haykırmak istiyorum. Sizin düzeninizle, akıl anlayışınızla, namus anlayışınızla, başarı anlayışınızla bağdaşan hiç yönüm yok. Aranızda dolaşmak için giyiniyorum, hem de iyi giyiniyorum. İyi giyinene iyi değer verdiğiniz için. İçgüdülerimi hiç bir işte uygulamama izin vermediğiniz için. Hiç bir çaba harcamadan bunları yapabiliyorum, bir şey yapıldı sanıyorsunuz. Yaşamım boyunca içimi kemirttiniz. Evlenizle. Okullarınızla. İş yerlerinizle. Özel ya da resmi kuruluşlarınızla içimi kemirttiniz. Ölmek istedim, dirilttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın, dediniz. Aç kalmayı dendim, serum verdiniz. Delirdim, kafama elektrik verdiniz. Hiç aile olmayacak insanla bir araya geldim, gene aile olduk. Ben bütün bunların dışındayım. Şimdi tek konuğu olduğum bu otelden ayrılırken, hangi otobüs ya da tren istasyonuna, hangi havaalanı ya da hangi limana doğru gideceğimi bilmediğim bu sabahta, iyi, başarılı, düzenli bir insandan başka her şey olduğumu duyuyorum.” 
"İnsan çoğu kez her şeyin son bulduğu duygusuna kapılıyor,oysa yaşamın sonsuzluğunu algılayabilmek için bile yeterli değil bir insan ömrü.”
"Duygular,duygular,duygular.Bırak kentleri,bırak yapıların görkemini,yoksulluğunu,bırak yolları,istasyonları,insanları,yabancıları,sevdiklerini,çocukluğunu,ölen uzaktaki insanlarını,bırak,bırak,bırak içinde seni kemiren seni bırak.Bak nerelere varıyor gökyüzü.Hangi zamanlara.Hangi sonsuzluğa.Git.” 
"Hep öyle değil mi. Sevgilerimizi, duyguların yükseliş ve alçalış dalgalanmalarını, kendi kendimize algıladığımız biçimde bir başka insana akıtmak istediğimizde tümüyle içimize hapsetmiyor muyuz. Kim karşılıyor sevgileri. Bir ilişkinin başlangıcı, sürekliliği aynı zamanda en derin sınırlandırılması değil mi. Belki ancak ayrılık bir açıklık, bir derinlik kazanmıyor mu. Duygularımın karşıtını savunamam. Bir uzaklık kazanmam, yeniden kendi düşüncelerimin dünyasını bulmam gerek. Tek bir kişide yoğunlaşan duygulardan her zaman kaçındım. Sonsuz sevmek isteğimi her zaman tüm insanlara, her insana dağıtma çabası gösterdim. Zaman zaman da herkesten nefret ettim."
"Güneş güçlerin en büyüğü olmalı. Benden de güçlü. Ama kendi gücüm olmadan, güneşin gücünü algılamam olanaksız."
“İnsan yirmi yaşında ya toplumun akılla bağdaşmayan düzenine girer ya da var olur. Uyum istemiyor, var olmak istiyor. Gidiyor. Sınırlarını zorluyor. Ben de gidiyorum. Henüz uyum duyacağım hiçbir şeyle karşılaşmadım.” 
"Sınırları tanıyan, benimseyen, bu sınırlara uyum gösteren hiçbir insan, karşı çıkmanın sonundaki bireysel bağımsızlığa erişemeyecek. Hem karşı çıkıp, hem de sınırlarda yaşayan insan, yaşamı boyunca çıkmazından sıyrılamayacak.” 
"Dünya nasıl olması gerekiyorsa öyle. Kendi kendini kurtaramayanı hiç kimse kurtaramaz."
"Bu yaşam, beni ancak içimde esen rüzgarları,içimde seven sevgileri,içimde ölen ölümü,içimden taşmak isteyen yaşamı sözcüklere dönüştürebildiğim zaman ve sözcükler,o rüzgara,o ölüme,o sevgiye yaklaşabildiği zaman dolduruyor.” 

Cengiz Aytmatov'dan okuduğum ilk kitabım. Yazarın dilinin anlaşılır ve sade olması hikayeyi anlamanızı kolaylaştırıyor.

Issık Gölü civarında geçen kitapta küçük bir çocuğun gözünden dönemin Sovyet yönetimine eleştirel bir yaklaşım getirilmektedir. Romanın kahramanlarından Mümin dede gelenekçiliğin temsilcisi iken damadı Orozkul ise yozlaşmanın çarpıcı bir örneğini oluşturur. Kitap Sovyet döneminin sıkıntı, ümit, ve beklentilerini yansıtır. Roman annesi ve babası ayrılınca dedesi tarafından büyütülen bir çocuğun gözünden dünyayı anlatmaktadır.
"Maral Ana efsanesine göre zamanında Kırgızlar ölen hanları için tören düzenlerken kalleşçe bir saldırıya uğrarlar ve tüm Kırgızlar öldürülür. Fakat tören sırasında ormana gitmiş olan bir kız ve bir de erkek sağ kalır ve saldırıyı yapanların peşinden onları takip ederler. Yakalandıklarında ise öldürülmek için uçurum kenarına götürülürler ve tam uçurumdan aşağı atlamaları gerekirken beyaz bir Maral Ana çıka gelir ve çocukları himayesine almak ister. Düşman çocukları öldürmek istemez fakat Maral Ana’yı da insanlar konusunda uyarır. Bugün himayesine aldığı çocuklarının atalarının gün gelip Maral Ana’nın soyunu da öldüreceğini belirtir. Maral Ana buna rağmen çocukları himayesine alır ve onları Isık Gölü kenarına kadar getirir. Burada yeniden çoğalmalarını sağlar ve Kırgızlar ile Marallar barış içinde burada yaşarlar. Fakat yıllar sonra insanlar Maral soyundan geldiklerini belli etmek için arayış içine girerler ve gösteriş meraklısı iki kardeş beyaz bir maralı öldürür ve boynuzlarını babasının mezarının üzerine koyar. Böylece Maral soyundan gelmenin simgesi bu olur. Bu çok ilgi görür ve insanlar maralları öldürüp aynısını yapmaya başlar. Bunun üzerine beyaz marallar Isık Gölünü terk ederler ve o zamandan beri kimse beyaz maral görememiştir."

"Neyi görmek istese gösterirdi bulutlar. Onun mutsuz olduğunu, ah! etseler, vah! deseler de, kimsenin bulamayacağı bir yerlere kaçıp gitmek, uçup gitmek istediğini bilirlerdi. ... Sayısız biçimlere girebilirdi bulutlar. Yalnız, o biçimlerin neye benzediğini anlaması, görmek istediğini seçip bulması gerekirdi."

"Anneler hiçbir şeyi esirgemez."

"İnsandaki çocuk vicdanı, tohumdaki öz gibidir. Ve o öz olmadan tohum filizlenemez, gelişmez. Yeryüzünde bizi neler beklerse beklesin, insanoğlu doğdukça ve öldükçe, insanoğlu yaşadıkça, hak ve doğruluk denen şey de var olacaktır..."

Aslında yazar Atticus gibi bir karakterin özelliklerini değiştirerek riske girmiştir. Çoğu kişi gibi bu durum benim de hoşuma gitmedi. Bülbülü Öldürmek'te suçsuz olan zenciyi savunan Atticus gitti yerine, "Beyazlar en üstündür. Zenciler köle değil ama onların beyazların yaptığı işleri yapması beyazları kötü etkiler." anlayışını benimseyen biri geldi. 

En sonunda Jean Louise de dayanamayıp babasıyla kavga ettiğinde, Jean Louise'in bu durum karşısındaki şaşkınlığı ve sinirliliğini okurken hissettim.

Irkçılık, insan davranışları, tarih gibi konulardaki kitaplar benim hassas olduğum konulardır. Bu yüzden bu tarzdaki kitaplar benim için önem taşır. 

Malesef günümüzde de devam eden ırkçılık yüzünden bir çok kişinin hayatı mahvoluyor. Özgürlük diyip duruyoruz ama kendi çıkarlarımız için başkalarını ezip geçiyoruz.Özgürlük, Eşitlik, Kardeşlik, Umut, Hayat gibi sözcükleri düşünürken kendimizi terazinin diğer tarafına koyarak düşünelim. Kant'ın dediği gibi, "Sana yapılmasını istemediğin bir şeyi başkasına yapma." İnsanları insan oldukları için sevmek dileğiyle...

"Yaşadığın sürece değişimi göreceksin, Maycomb'un tamamen çehre değiştirdiğine tanık olacaksın. Senin sorunun, pastana hemen sahip olup onu yemek istemen: Saati durdurmak istiyorsun ama durduramazsın."

"Beyler, bu dünyada inandığım tek bir slogan varsa, o da şudur: Eşit haklar herkese, özel ayrıcalık hiç kimseye."

"Bana zihinsel, toplumsal konum ya da refah düzeyi açısından benim kadar talihli olmayanları asla ezmemem, sömürmemem öğretildi, ayrıca bu herkes için geçerliydi, sırf Zenciler için değil."

"İnsanoğlunun ders çıkarmak için bakacağı son yer tarihtir."

"Devlet bir gün öyle bir canavarlaşacak ki, en küçük bireyler ayaklar altında ezilecek ve artık yaşamanın hiçbir değeri kalmayacak."

"Bu dünyadaki her insan, Atticus, kafası, kolları ve bacakları olan her birey, yüreğinde umutla doğar. Bunu Anayasa'da bulamazsın, ben bunu bir kilisede öğrendim. Onlar, çoğu sıradan, basit insanlar, ama bu onları altinsan yapmaz."

"Her insanın adası, Jean Louise, her insanın bekçisi vicdandır. Kollektif bilinç diye bir şey yoktur."

"O da hepimiz gibi hata yapıyor."

"Kaçmayı bıraktığında, Jean Louise, ve durup arkana döndüğünde, o dönüş insanüstü bir cesaret gerektirdi."

"Geriye bakıp, düne, on yıl önceye bakıp o günkü halimizi görmek her zaman kolaydır. Zor olan, şu anki bizi görmektir. Bu beceriyi edinebilirsen, yuvarlanıp gidersin."

"Çirkin bir sözcük olan önyargı ile tertemiz olan inancın ortak bir noktası var: Her ikisi de mantığın bittiği yerde başlar."

Ona göre;

"Bir kadın eğer kurmaca yazacaksa kendine ait bir odası ve parası olmalıdır. Ve göreceğiniz gibi bu, kadının gerçek doğasına ve kurmacanın gerçek doğasına dair büyük sorunu çözümsüz bırakmakta."

Eğer kadın yazarlar daha önce yazsaydı neler olurdu? Edebiyatta ya da sosyal , siyasi, ekonomik hayatta neler değişirdi? Ya da Virginia Woolf'un uydurduğu Shakespeare 'ın kız kardeşi de yazabilseydi ne olurdu ? Londra'ya gitti ama orada hayallerini gerçekleştiremeden intihar etti. Halbuki abisi kadar tutkuluydu.

Jane Austen gibi oturma odasında bir sürü kişi arasında yazmanın zorlukları zaten belli. Onun başarısını takdir etmek gerekir. Kadınlara verilen görevler hep aynı. Onların görevleri varken yazmak da ne ? 

İşte Virginia Woolf da bu konuyu deneme şeklinde yazdığı eserinde bize ustalıkla anlatıyor.

Günümüzde durum eskisi kadar kötü olmasa da yine de her kadınlar malesef her istediğini yapamıyor.

Her insan özeldir. Bu yüzden herkesin kendi isteklerinin yapabildiği, mutlu olduğu günler en kısa sürede gelmesini dilerim. 

"Ne olursa olsun, eğer bir konu çok tartışmalıysa -cinsiyetle ilgili her türlü mesele öyledir- hakikati söyleyemeyiz. Sadece hangi görüşe varmışsak ona nasıl vardığımızı belirtebiliriz."

"Düşünceler -hak ettiğinden daha gurur verici bir addı bu- oltasının ipini nehre sarkıtmıştı. İp, yansımaların ve oltaların arasında dakikalarca, oraya buraya sallandı, sularla birlikte yükselip alçaldı, sonunda -bilirsiniz hani hafifçe gerilir- oltanın ucunda ansızın bir düşünce yığıldı: Dikkatle çekip aldım onu ve özenle yere serdim."

"Bir parça şiirin zihnimize böyle işlemesi ve adımlarımızı onunla uyumlu atmamıza neden olması ne kadar tuhaf."

"Benim sorulara değil, yanıtlara ihtiyacım vardı: yanıtı da ancak bilgili,önyargısız kişilere danışarak elde edebilirim."

 "Hayat, her iki cins için de çetindi, zordu, sürekli bir mucadeleydi."

"Bütün bu yüzyıllar boyunca kadınlar, erkeği olduğundan iki kat büyük gösteren bir ayna görevi gördüler, büyülü bir aynaydı bu ve müthiş bir yansıtma gücü vardı. Böyle bir güç olmasaydı dünya hâlâ bataklık ve balta girmemiş ormanlardan ibaret olurdu. Savaşlarda zafer kazanıldığı duyulmazdı... Çar ve Kayzer ne taç giyerler, ne de tahttan inerlerdi. Uygar toplumlarda hangi işe yararlarsa yarasınlar, bütün şiddet ya da kahramanlık eylemlerinde aynalar gereklidir. İşte bu yüzden Napoléon da Mussolini de kadınların erkeklerden aşağı olduğunda bu kadar ısrarcıdırlar, eğer onlar aşağıda olmasalardı kendileri büyüyemezlerdi."

"Başyapıtlar tek başlarına ve başkasının yardımı olmadan doğmazlar, yıllar süren, insanlarla bir arada olmakla gelişen ortak düşüncenin sonucudurlar."

"Ölçme işi, bütün işler içinde en yararsız olanıdır. Önemli olan istediğinizi yazmanızdır."

Hümeyra Turan'dan okuduğum ilk kitap. Yazarın dili akıcı olduğu için sevdim. Yazarla tanışma kitabım. Pudra Kokulu Kadınlar beş öyküden oluşan bir kitap. Yazarın kişilerin duygularıyla beraber olayı anlatması benim hoşuma gitti. Öyküde geçen betimlemeler ile olaylar ve durumlar daha iyi anlaşılıyor. Öykülerin içinde farklı konular hakkında bir çok bilgi veriyor. Farklı yemek kültürlerinden tutunda sedefin yapılışına kadar. 

İlk öykü Pudra Kokusu. 

Fulya, Sıla, Selma, Altınay dördü aynı evde yaşayan üniversite öğrencileridir. Hepsinin kişilik özellikleri birbirinden farklıdır ama birbirleriyle anlaşırlar. Sıla ve Selma yüzlerine o kadar fazla pudra sürüyorlardır ki Fulya dayanamaz ve güzelliklerini mahvettiğini söyler. Özellikle de kendinden memnun olmayan Selma'ya. Fulya diğer kızlardan erken eve gelmiştir. O gün komşusu Aşkın aramış elektrik kesildiği için yanlış ilacı içtiğini söyledi. Fulya da onu hastaneye götürür. Aralarında aşk başlayacakken Aşkın'ın evinde ilaç bulan Fulya ondan uzaklaşmaya çalışır. Fakat ilaç evde eskiden oturan birisinindir ve Altınay bunu bildiği halde Fulya'ya söylemez. Aşkın buruk bir şekilde Dubai'ye gider. Altınay Fulya'yı kaybetmemek için Amerika'ya kabul edilen Fulya'yı göndermek istemez. Bunları öğrendiğinde Fulya eşyalarını toplar.

"Gerçekten seven kızlar, pudra kokusu gibi yayılmazdı havaya, sevgisi karşılık bulmasa bile."

"Kendinizi özel ve nadir insanlardan biri olarak görmen ukalalık değil. Bu kişinin kendine güvendiğinin, sahip olduğu değerlerin farkında olduğunun göstergesidir."

"İnsanların yüz hatlarının ve bakışlarının karakterleri ve vicdanlarıyla ilgili ipuçları taşıdığına inanırım."

"Her insanın karekteri farklıdır ve çaba gösterirsek, dinlersek, anlamaya çalışırsak her insandan eğitim durumu yada sosyal statüsü ne olursa olsun öğreneceğimiz çok şey vardır."

"Ne olursa olsun insanlardan umudu kesmemek gerekir. Yoksa hayat çok çekilmez olur."

"Bence her insanın içi karışıktır yada karışık olmalı. Bazı şeyleri sorgulamalı, kendinle mücadele etmeli insan. Ancak o zaman gelişebilir."

"Mutluluk gibi hüzün de paylaşılmalı."

"Hepimiz dayatılmış bir hayatı yaşıyoruz. Bu hayat bize ait değil. Sadece bize emredileni yapıyoruz. Konulan kurallardan ne kadar çok rahatsız olursak olalım yine de sözde yapıyoruz şikayetimizi, özde değil. Çünkü biz, "bana dokunmayan yılan bin yaşasın." sözcüğünü kendine yaşam felsefesi seçmiş bir toplumun parçasıyız."

"Evren'e ve içindeki bilgiye güven, her şey kolaylıkla sana gelir. Bir şey istediğin zaman isteğini içine ilet ve içinden gelecek yanıtı bekle, dinle. Hemen harekete geçip oldurmak için tüm sınırları zorlama. İsteğinin yolundan çekil ki evren sana tam istediklerini versin."

İkinci öykü, Vitrin Mankenidir. Rojan'ın hayali mankenler gibi podyumda yürümektir. Çalıştığı dükkandaki mankenleri özenle giydirir, hayallere dalardı. Bir gün abisi ve babası ortadan kaybolur ve kendisi son anda imam'ın elinde kurtulduğunda hayal dünyasında çıkar ve ölen annesinin isteği olan kendisinin okumasıdır. Artık Rojan annesinin isteğini yerine getirmeye karar verir ve ders çalışmaya başlar.

"İki şey aklın eksikliğini gösterir: Konuşulacak yerde susmak, susulacak yerde konuşmak."

"Bu yüzden önemli değil şehir, isim hep boş, dolu olan ne dersen insan derim, yürek derim."

Üçüncü öykü İki Mektup'dur. Ressam Funda ve Kahya Kete'nin aşkını anlatır fakat bu aşkın bir engeli vardır. O da Kete'nin Hayat adlı birisiyle ilişkisi olması ve annesinin Hayat'la evlenmesini istemesidir. Funda ilişkiyi bitirir ve Kete'de ses çıkarmaz. Kete'nin Hayat'a yazdığını düşündüğü iki tane mektup bulur fakat bu mektupları Kete değil, Babür adlı biri yazmıştır. Fakat mektubun sabihi bilinmiyor. 

"Kırgınlık kimlik değiştirdi ve vazgeçiş oldu benim için. Unutmanın en ağırı unutamadan unutmaktır."

"Kiraz ağacını anlat bana, nasıl yalnızlıktan sıkıldığını ve sonunda sarmaşığın büyüyüp ona sımsıkı sarıldığını anlat!"

Dördüncü öykü ise Altı Bahriyelidir. Baki ve oğlu Tekin adaya Baki'nin eski arkadaşlarını ziyarete gitmeleriyle başlar. Dünya o kadar küçüktür ki hayat hepsini bir araya getirir. Ölen ve yaşayanlarını.

"Dostluk, kendinden olanı vermektir, paylaşmaktır. Sevdiğine karşılıksız çıkarsız yaklaşmaktır."

"Sevgi tüm engellere rağmen almaktır, bakıştır, tebessümdür, içten bir kucaklaşmadır."

"Hislerinden utanma, hislerin hatalı da olsa sana aittir."

"İnsanı kendi ölçünde değil onun olduğu ölçüde kabullen ki acı çekmeyesin."

"Hayat insanı bir ressamın palet ve fırçası misali bütünler. Duygu palettir, düşünce ise fırçadır. Güzel duygu ve düşünceler en mükemmel motifleri çizer. Bir pınar gibi ruhunu besler."

Son öykü ise Yılkı Trendir. Şimşek adlı tren, artık eskisi gibi hızlı gitmez. Bu yüzden son kez yolcularını alır, istasyona bırakır ve görevini yerine getirmenin avuntusuyla kendinin yok edilişine sesini çıkartamanın öyküsüdür.

"Eğer inanırsan yani yürekten inanırsan ayağına tek taş dahi deymez."