Fulden Ufacık

1918'lerden 1930'lara kadar olan zaman içinde edebiyatımızın yegane kudretli aşk şairi şöhretiyle tanınan ve şiirleri zamanın genç kız ve genç erkek defterlerine ihtimamla yazılan Faruk Nafiz'in bu başarısının nedeni Türkçe'yi güzel kullanışıdır.

Yahya Kemal tarafından takdir edilmiş ve;

"Bir lübbüdür cihanda elezz-i lezaizin,

Her mısra-ı güzidesi Faruk Nafiz'in."

gibi, her şair için kolay söyleyemeyeceği bir iltifatla değerlendirilmiştir.

Yassıada'da arkadaşlarıyla maruz kaldığı acı baskıyı "Zindan Duvarları" adıyla yassı bir kitap haline getirmiştir.

Faruk Nafiz şiirlerinde yurt güzelliklerinden ve yurt güzellerine ait yerli çizgileri bir araya getirir.

Han Duvarları

...

Uykuya varmak için bu hazin günde, erken,

Kapanmayan gözlerim duvarda gezerken

Birdenbire kıpkızıl birkaç satırla yandı,

Bu dört mısra değildi, sanki dört damla kandı.

Ben garip çizgilerle uğraşırken başbaşa

Rastlamıştım duvarda bir şair arkadaşa:

...

Yolcuyum bir kuru yaprak misali

Rüzgarın önüne katılmışım ben,

...

Aradan yıllar geçti, işte o günden beri

Ne zaman yolda bir han rastlasam irkilirim.

Çünkü sizde gizlenen dertleri ben bilirim.

Ey köyleri hududa bağlayan yaslı yollar,

Dönmeyen yolculara ağlayan yaslı yollar!

Ey garip çizgilerle dolu han duvarları,

Ey hanların gönlümü sızlatan duvarları...

San'at

Yalnız senin gezdiğin bahçede açmaz çiçek,

Bizim diyarlarımız da bin bir baharı saklar!

Kolumuzdan tutarak sen istersen bizi çek,

İncinir düz caddede dağda gezen ayaklar.

...

Başka san'at bilmeyiz, karşımda dururken 

Yazılmamış bir destan gibi Anadolu'muz.

Arkadaş, biz bu yolda türküler tuttururken

Sana uğurlar olsun... Ayrılıyor yolumuz!

Kızıl Saçlar

...

Yaklaşırken bu bakır tenli güzel, kıvrılarak,

Karlı gönlümde güneş gördü kızıl bir yaprak.

Bir kızıl gün doğuyor sandım o baştan yarına;

Gözlerim yandı dokundukça kızıl saçlarına.

Çoban Çeşmesi

...

O zaman başından aşkındı derdi,

Mermeri oyardı, taş delerdi.

Kaç yanık yolcuya soğuk su verdi,

Değdi kaç dudağa çoban çeşmesi!

...

Ne şair yaş döker, ne aşık ağlar,

Tarihe karıştı eski sevdalar:

Beyhude seslenir, beyhude çağlar

Bir sola, bir sağa çoban çeşmesi!

"Her çağın kendine özgü ruhunun, iyi ve kötü yanlarıyla, insanlar üzerinde belirleyici bir etkisi olduğunu düşünen, buna karşın kişinin "kendisi" olmasının, "birey" önemini vurgulayan bir yazardır Selçuk Baran."

11 öyküden oluşan bu kitabın ilk öyküsü Kent Kırgınıdır. Hikayenin konusu kent kırgını olan öykümüzün kahramanı, bir tane tabak kırınca eski günlerini hatırlamaya başlar. Tabağı kırınca tabaktaki motif olan çicek yaban gülünü görünce aklına gelmiştir.

"Geçmişte, bir sokak köşesinde, güneşli bir sıra üzerinde ya da yatağa şöylece uzanıvermiş cıgarasını içerken koyup gittiginiz solgun delikanlı, yıllar sonra bütün takım taklavatıyla çıkar gelir. Şaşarsınız. Belki sevinirsiniz de."

Geçmişte oturduğu evin karşısındaki boş arsaya her öğleden sonra gelen Nedime(kendi koymuş adını) ve bebeği, o arsada Nedime çiçekli porselen parçacıkları, renkli cam kırıklarıydı. Öykü kahramanımız Nedime bulsun diye cam kırıkları toplayıp arsanın içinde saklar o bulunca yüzünde oluşan ifadeyi izlerdi. Bir gün Kent Kırgını, bütün camları arsaya koyar ve o bulunca yüzündeki ifadeyi merak etmeye başlamışıt. Fakat Nedime ilk bulduğunda sevinçten şoka girmiş sonra ise Kent Kırgını'nın izlediği yöne bakar ve oradan uzaklaşır. Kahramanımız bu yaptığı hareketten pişman olur. Nedime'yi babası götürdüğü için onu bir daha görmez ve evinden de inşaatlar başlayınca taşınır ve oraya bir daha uğramaz.

"Bir kent kırgını için yapılacak en akıllıca şey başkentin göbeğinde oturacak yerde, kırlara, köylere, uzaklara gidip oralara yerleşmektir. Ama o zaman da bir kent kırgını olmaktan çıkardım. Oysa ben kent kırgınıydım ve öylece de kalmak zorundaydım. Başka bir şey olmak elimde değildi. Çünkü bu sözünü ettiğim günlerde yalnızca naylon torbalar, temel çukurları kazan greyderler ve sekiz on katlı blok apartmanlar değildi bilmediklerimiz. Yeryüzünde işlerin iyi gitmediğini sezip de insanların ve yaşamın böyle olmaması gerektiğini düşünmeye başlar, filozofluğu da edilgin bir durum saydığınızdan küçümseyecek olursanız, size başvuracağınız tek bir yol kalırdı: Kent kırgını olmak."

Kitabın ikinci öyküsü Hazirandır.

Nuri ve Sevim karı kocadırlar. Nuri'nin şikayetlerine dayanamayan Sevim, onunla tartışır. Fakat Nuri'nin derdi kışın ısınmaktır. Aslında hayattan memmun olmayan Sevimdir. Evinden sıkılır, taşınmak ister geniş evden bir anda kendilerine dar evde ama manzarası olan bir eve taşınırlar. Fakat paraları kalmayınca Nuri eşyalarını satmaya başlar çünkü Sevim'in eşyaları önemlidir. 

Fakat fark etmedikleri şey hayatın güzelliğidir. Nuri bunu fark edince Sevim'e göstermek ister fakat karısı bir şeylerle uğraşmaktadır.

"Pek ölgün, pek kayıtsız bir pembelikti bu ama bulutların yeryüzüne saldığı karamsarlığa başkaldırarak her yanı büyülü bir renge boğuyordu."

"Şuna bak, diye konuştu kendi kendine, yaprakların boşluğunda hiç titremeden duran bir ışık... Ya da renk... Karıştırıyorum sanırsam. Ama zararı yok. Çünkü yeniden başlamak mümkün... Kim engel olabilir? Sevim mi? O ütü yapıyor. Bir de türkü tutturmuştur. Ben de doğru ya da yanlış aklıma eseni yapıyorum. İçkili olduğumu söylerler belki. Ama paltomu satmadım mı? Kimse kınayamaz beni. Kınasalar da haberim olmaz. Ôldüm çünkü. Evet böyle de ölünebilir. Kayıtsızlık içinde..."

Kitabın 3. öyküsü ise Bahçededir. 

Ekrem çok ağır hastadır. Ve günlük yaşamından çok uzaklaşmıştır. Evden nefret ediyor sadece bahçede kendini rahat hissediyordur. Bir gün yan komşuları olan Zuhal onun yanına gelir ve onunla konuşmaya başlar. Ona kitaptan kesitler okur. Ekrem artık onun ders saatlerini öğrenmiş onu beklemeye başlamıştır. Kış yaklaşınca onların evine gelmeye başlamıştır Zuhal. Yağmurun yağdığı bir gün Ekrem kötüleşti ve Zuhal onlara gitti. Onunla konuştu fakat Ekrem artık sevincinin karşı konulmasını istemedi ve Zuhal gittikten sonra o akşam hayatını kaybetti. Yağmurlar tüm akşam boyunca sürdü. Zuhal yatağında uyanıp durdu. Fakat Zuhal komşusunun öldüğünü bilmedi. 

"Hayatı bana nasıl öğrettilerse öyle tanıyorum. Yani yanlış, saçma ve yüzeyden."

"Adam bahçeyi seviyordu. Her şeyiyle onundu bahçe. İçindr yaşadığı sessizliği, durdugunluğu, yenilikleri, adsız korkularını, canlanmaya yeltenemeyen umutlarını tamamlıyor, bütünlüyordu."

Kitabın dördüncü öyküsü Sarmaşıklardır.

Bu öyküdeki karaktere göre sarmaşıklar ekildiğinde büyür ve göklere çıkar. Sarmaşıklar beton binalardan kurtarır kenti. Belkide kendisinin gül yetiştirmesi dogayı sevmesindendir. Ya da o çocuğun gülünü kabul etmeyecekti.  Çünkü sarmaşıklar bir kere ekildi mi koparılamaz.

"Güven duymaktan tiksinmeğe başlamışsanız eğer korku'yu salık veririm. Korkunun bedeli korkudur. Ve korkudan öte kôy yoktur."

Kitabın 5. öyküsü ise Tortudur.

Kentin dışında karısı ile küçük bir restorant işleten garsonun bir ara kentte yaşadığı ama kentin zorluklarına katlanamadığını zengin müşterisine anlatır. Fakat bu yaşamdan da üzüntüleri vardır. Tortuları... Karısının eskiden başkasını sevdiğini ve o sevdiğini unutamadığını onun tortusu kendisinin tortusu.. Savaşmayı sevmez ona göre değildir. Bu hayat hüzünlüdür ama onun hayatıdır. 

"Toplum güvenliği dedikleri şey, aslında kişisel güvensizliğin yarattığı korkudur. Yargı, bir tür kişisel savunmadır. Çünkü toplumda kıstırılmadan yaşamak olanaksızdır."

Kitabın 6. öyküsü Öğle Saatleridir.

Nuriye, çalıştığı yerde öğlen yemeklerini Salim Beyle yemektedir. Fakat Salim Bey'in yanına giderken onu kimsenin görmesini istemez. Dışarıda yemek yiyecek parası yoktur. Zaten maaşı annesiyle kendisine ancak yetmektedir. Salim Bey yaşlıdır ve Nuriye'yi güzel bulmaktadır. Galiba Nuriye'yi annesi ve onun dışında kimse güzel bulmamaktadır. Birbirleriyle yemeklerini paylaşarak öğlen yemeklerini yerler. Bir gün Nuriye, Salim Bey'e parka öğlen yemeklerini yemek için teklifte bulunur ve sosisleri kendisi alacağını söyler. 

Yemek yedikten sonra Nuriye Salim Beye ev sahibinin kirasını arttırdığını ve evlenmek zorunda kaldığını söyleyerek içini döktü. Salim Bey ise üzüntüsünü belli etmeden sokak kedisiyle uğraşmaya başladı.

"Ben korkak bir kızımdır. Herkesten, her şeyden korkarım. Hayat korkutur beni. Ama kazandığım parayla buzdolabı alınca, anneme armağanlar alınca birden kendime güvenmeye başlamıştım. Güzel bir şeydi kendime güvenmek. Sonra anneme armağanlar alabilmek..."

Kitabın 7. öyküsü ise Rose Bonbondur. 

Öykünün karakteri olan avukat, her şeyden bunalmış ve çalıştığı yerdeki odasından çıkar ve bir anda kendini gelmeyeceği bir meyhanede bulur. Bu meyhanede oturan kadının dudaklarındaki kırmızı ruja kafası takılır. Onu anılarına götüren bu ruj, İstanbul'da üniversitede okurken ilçedeki arkadaşı olan Osman, İstanbul'a gezmeye gelmiştir. Fakat Osman, ağanın oğludur ve yanında iki fedaisiyle gelir. İstanbul'u gezerken Osman durgundur. Bir eksiklik olduğunu düşünür. Oyun izlemeye giderler. Herkes gülerken Osman oyunu izlemesine rağmen durgundur. 3 ay sonra tekrardan İstanbul'a gelmeye karar veren Osman yanında bir kızla gelir. Kızın adının Lili olduğunu söyler. Bu kızın, taşradaki kızlardan tek farkı kan kırmızısı rujudur. Ruj onun yüzünün duruşunu bile değiştirmiştir. Bu rujdan dolayı Osman'ın sonraki kelimesi Rose Bonbondur. Fakat bu ruj Rose Bonbon renginde değildir. Bunu oyundan duyduğunu anlamıştır kahramanımız. Osman, Lili'ye kıyafetler aldı.Akşam yemek yediler. Sonra Osman kıza bir miktar para vererek orayı terk etti. Çünkü Lili'nin onun başına dert açacağını düşünüyordu. Kahramanımız ise Lili'ye tutulmuştur fakat onunla birlikte olabilecek maddi durumu yoktur. Öğrencidir, ailesi onu okutuyordur. Lili'nin o Rose Bonbon olmayan kırmızı dudaklarından etkilenmiştir. Ona parayı vererek oradan çekip gitmiştir ve o meyhanedeki kız ona Lili'yi hatırlatmıştır. Lili dedi ama onu o dışında herkes duydu.

"Öğrendiklerin yaşamını değiştiriyor mu ? Buna önemli derim ben."

Kitabın 8. öyküsü Krizantemlerdir. 

Avrupa'yı gezen bir genç kız uçakta bilet bulamayınca bir otele yerleşir. Hiç bilmediği bir dil ve az parasıyla kaldığı otel ona hiç yakışmıyordu. Acıkır ve dışarı çıkmaya karar verir. Her kadının yanında bir erkek vardır. Bu Avrupa gezisinde hiç bir olay yaşamamış iyi eğitimli bir kızdır. Bir çiçekçinin önünde durur. Açık olsa kendine krizantemler alacaktı. Belki de gezisinde bir anı olacaktı. Birden kapı açıldı ve şapkalı bir erkek ona krizantemlerden verdi. O sevinçle çicekleri aldı ve sokaklarda dolaşmaya başladı. Yemek yemek için bir büfeye gitti ve siparişini söylerken birden o erkeği gördü ona güzel bir yemek ısmarladı ve artık onun da yanında bir erkek vardı. Oteldeki odaya birlikte gittiler ve onun kendi odasını görmesinden dolayı utandı. Erkek kapıyı kitledi ve genç kız nereden çıkacaksın dediğinde oradan cevabını aldı. Erkek, çiçekleri vazoya koydu ve kızın yanına uzandı. 

""Hayır, ben ölmek istemiyorum"diye bağırdı.

Ne tuhaf, olanca gücüyle bağırmıştı ama sesi hiç çıkmamıştı."

Kitabın 9. öyküsü Ağdır.

Güler Ankara'daki ailesinden,yaşamından,korkularından kaçmış bir ingiliz öğretmenidir. Kendini hiç bilmediği bir kasabada Nezahat hanım ve Hulusi beyin evlerinde kiracı olur. Fakat korkuları da onunla gelmiştir. Evdekilerle kaçan kovalanan ilişkisi yaşamaktadır. Bir gün bir anda onları iterek dışarı çıktı. Ve trende tanıştığı Motorcu Refik'le karşılaştı. Ona da demişti zaten karşılaşırız diye Güler'e göre burası Semarkantti.

"Semerkant, denize dönen sokağın köşesiydi; Güler'in yıllardır kaçtığı şey orada, lacivertlere bürünmüş beklemekteydi... Eski, morarmış, her yanından tozlar sarkan, gene de işlevini kusursuz görecek bir örümcek gibi..."

Kitabın 10. öyküsü Firavun Mezarıdır.

Öykünün kahramanı yeni tanıştığı genç kızla sanki daha önceden tanışmış gibi hisseder. Genç kız onu, okuduğu üniversiteye davet eder. Ama o kendisinin de mezun olduğu üniversiteye gitmek istemese de onu kıramaz ve gider. Üniversiteyi gezdiğinde onun eski üniversitesine benzerlik olmadığında görür ve rahatlar. Genç kızın onu koridorda beklerken görür ve yanına gider. Genç kız onu okulu gezdirir ve terasta birlikte sandvinç yerler. Genç kız ona arkadaşlarıyla rektörlüğün orada bir mezarlık olduğunu düşündüklerini ve onu araştırıp bulamadıklarından bahseder. Ona bu düşüncelerin garip olduğunu söylemekten vazgeçer ve onu dinlemeye karar verir. Haftaya okulda buluşmak için randevulaşırlar. Haftaya, kahramanımız okula gittiğinde kimse yoktur. Okulda tadilat vardır ve herkes tatildedir. Onu aramaya her yere bakar hatta mezarlığı bile aramaya karar verir. Sonra yorulur ve yanında getirdiği sandvinçlerin birisini yer ve diğer kalanını arkadaşına bırakır. O da mezarlığı ararken açıkabilir. Anlar ki onunla bir daha buluşamayacaktır.

"Oysa insan düşgücünü kullanmaktan korkmamalı. Düşgücünü kullanmaktan korkanlar günün birinde gerçeklik duygusunu da yitirirler; başkalarının da gerçek diye sundukları yalanları kabullenirler. Bu yüzdrn kıyıcı olurlar."

Kitabın 11. öyküsü Porselen Bebektir.

Hikaye bir çocuğun ablasına eski evimizi bir daha anlat demesiyle başlar. Fakat o eski evleri dediği bir tablodur. O kadar beğenmiş ki o tabloyu fakat tablo kırılmış ve annesi onu çöpe atmış. Kırılmıştır ve eskisi gibi olmayacağını söylemiştir annesi. O da tablo atılınca çok üzülmüştür. Bir gün eve babasının arkadaşı ona tablo hediye etmiştir. Yabancı bir ülkenin olduğu belli olan bir şato etrafında orman ve akarsuyun olduğu bu tabloyu annesi, babaannesi ve ablası beğenmemiş ama o o tabloya bakmaktan kendini alamamıştır. Bir gün ailesine yurt dışına çıkacağını söyler ve planlar yapmaya başlar. Güneşli bir günde bisikletiyle çıkacaktır. Çünkü parası yoktur. Ve güneşli gün geldiğinde çantasını hazırlar çıkar yolla. Apartmanlardan bozkırlara oradan ormanlara doğru gider. Yorulur ve bir ağacın altında oturur yemeğini yer ve armut ağacından armut alacakken birfrn bir kaç erkek onu alırlar ve hiç dilini bilmediği bir yere giderler bir yerde kalır. Manzarası tipki tablodaki olan bu yerde uyur. Orada ona kahvaltı hazırlayan porselen bebek gibi gülen bir kız vardır. Ona "teşekkür ederim porselen bebek" diyip onu gülümsetir. Demek ki orada porselen kelimesi kullanılıyordur. Dünkü adamlar onu alıp meydana götürür. Onun anlattığı hikaye sonucu gülen biri yere düşer ve sonra bütün herkes onu öper. Eve gittiğinde bu geziyi ailesine anlatmama kararı alır. Birisini güldürmekten öldürmüştür ve istediği yere gidememiştir. Tam oradan ayrılırken porselen bebek gibi gülen kız ona tıpkı onun gibi olan bir porselen bebek verir. Evde ona saklaya saklaya bakarken ablası onu yakalar ve bunu nereden aldığını sorar. O da hediye der ama ablası ona inanmamamıştır ve babasına söyler babası da "armağandır istediği zaman anlatır"der. O anda babasının elini tutmak istemiştir. 

"Kırılan bir şey,der, onarıldı mı eskisinin yerini hiçbir zaman tutmaz en iyisi atmalı onu. Hiç değilse gözümüz görmez. Gözümüz görmeyince de unutur, gideriz."

Bir cümlenin sizi başka diyarlara görmesini sever misiniz ? 

Eğer işte bunlar beni anlatıyor diyorsanız bu kitapda Oscar Wilde'in bir çok sözlerini bulabilirsiniz.

"Her şeye inanabilirim. Yeter ki aklımın hayalimin alamayacağı bir şey olsun."

"Deha güzellikten daha uzun sürer. Sırf bu bile,kendimizi eğiteceğiz diye katlandığımız onca acıyı makul gösterir."

"Ruhun hislerden başka şifası yoktur; tıpkı hislerin ruhtan başka şifası olmadığı gibi."

"Başkalarını deneye tabi tuttuğumuzu sandığımızda aslında kendimizi deneye tabi tutuyoruzdur."

"Gerçek anlamda hayranlık uyandıran iki çeşit insan vardır: Her şeyi bilenler ve hiçbir şeyi bilmeyenler."

"Gerçekliği sınamak için gergin bir ipin üstüne çıkarmalıyız onu. Bulgularımızı ise ancak akrobat olduklarında yargılayabiliriz."

"Bir şey ancak dile getirildiğinde gerçeklik kazanır."

"Bir zamanlar birisinin de dediği üzere, kadınlar kulaklarıyla sever, tıpkı erkeklerin gözleriyle sevdiği gibi. Tabii o eğer seviyorsa."

"Çok modern olmak kadar tehlikelisi yok: Öyle ani modası geçiveriyor ki insanın."

"Görgüsüzlük hep başkalarına yakıştırdığımız bir tutumdur; tıpkı yalanların başkalarının doğruları olması gibi."

"Elinde oyunu kazandıracak kartlar varsa güzel bir oyun çıkarmalısın."

"Uğruna yaşanacak yegane şey, zevktir. Hiçbir şey eskimez mutluluk kadar."

"Hayat ciddiye alınamayacak kadar önemlidir."

"Eylemler hayatın ilk trajedileridir; sözcüklerse ikinci. Sözcükler daha beterdir muhtemelen. İnsafsızdır çünkü onlar."

Herkesin bir tahmini olan aşkı bir de Behram'ın ağızından duyalım. 

Bu kitap da Berham'ın Nefes'e olan aşkını şiirsel üslubu ile yazar bizlere sunar.  İzmir'de tanıştığı peri kızına aşık olan Behram için hayat onunla başlamıştır. 

"Arayışlarım,

Bulamayışlarımdandı hep,

Kalmayışlarım,

Durmayışlarım,

Hep gidişlerim..."

Aradığı o şeyi bulmuştur. Güzel giden ilişkileri bir anda bozulur. İkisi de pişman olsalar bile olan olmuştur. Yıllar geçse de Behram onu unutamaz. Peri kızıdır o nasıl unutabilir onu. Sevdiğine kavuşamadan hayat alıp götürmüştür peri kızını kendisinden. Ama o onu tanıdığı için çok mutludur çünkü aşkı yaşamamak yaşayıp da kaybetmekten daha kötüdür.

"Bir şeyi öğrendiğin anda,

Artık öğrenmeden önceki dünyada değilsin,

Sen de artık, o eski sen değilsin. 

Boyut atladın,

Farklı bir dünyaya açıldı kapıların..."

Peki Berham'a göre aşk neydi?

"Aşk, her şey de onu görmektir. 

Onu görüp, kendini hiç görmemektir.

Aşk,gözbebeği(n) gibi,

Her şeyi görüp,yalnız onu görüp,

Kendini hiç görmemektir..."

Şiir tadında aşk hikayesi..

Ama bildiğiniz aşk hikayeleri gibi değil.

Okurken bir çok yerin altını çizeceğiniz, okurken şaşıracağınız bir hikaye.

Konusu aşk ve korku üzerine kurgulanmış bir kitap olan Aşkın Büyüsü, Hope ile Finn O'Neill'in aşkını anlatmaktadır.

Hope Dunne ünlü bir fotoğrafçıdır. Hayatında bir erkeğin yakınlığını duymadan SoHo’daki çatı katında sakin bir yaşam sürmektedir. Bir gün ilginç bir iş teklifi alır. Ünlü yazar Finn O’Neill’in son kitabı için portre fotoğrafı çekmesi istenmektedir. Yazarın yarattığı elektrikten ve çocuksu cazibesinden çok etkilenir. Kısa süre içinde yakınlaşıp birbirlerine âşık olurlar. İkisi de çok başarılı, ünlü ve çekici insanlardır. Ama zamanla Hope, Finn’in göründüğü gibi olmadığını, o çocuksu maskenin altında kıskanç, yalancı birinin yattığını görür. Finn’in hayatı tutarsızlıklar ve yalanlarla doludur. Sevdiği adamdan gitgide korkmaya başlar. Hope içine düştüğü bu çıkmazdan nasıl kurtulacağını düşündükçe çevresindeki çember daralmaktadır. Bu sevgi dolu, kendisini taparcasına seven erkek, yoksa kitaplarındaki karanlık karakterlerden biri midir? Danielle Steel âşk tutkusunu korkuyla harmanlayarak unutulmaz bir öykü yaratmış.

"Bir an gelir ki ya bir kavga, ya bir hareket o andan sonra aşk eskisi gibi olmaz. azalarak biter. tekrar aynı duyguyu yakalayamazsın. ayılırsın sanki. uykudan uyanırsın. sevdiğin kişi, birden bir vampir veya hayvanata veya sıradan bir insansıya dönüşüvermiştir. tekrar başlamak istersin ama aynı tadı vermez. bir kere büyü bozulmuştur. artık herşey eskisi gibi olmayacaktır. gözündeki perde yırtılmıştır. artık yeni insan bulmanın zamanı gelmiştir."

Birbirine tamamen zıt karakterdeki bu iki kız kardeşin özel hayatlarında karşılaştıkları talihsizlikler ve bunlardan aldıkları dersler romanın kalbini oluşturur. Yazar, 19. Yüzyıl'ın başlarındaki İngiliz toplumunun değer ve ön yargılarını da ustalıkla irdeliyor.

Jane Austen bu kitabında da aile kavramının öneminden bahseder. 

Evlatları için her şeyi yapan bir baba ve onun sevgisini hak etmeyen iki kızı...

Goriot, girişken bir tel şehriyeci çırağıydı. 

Jusienne sokağına yerleşmiş, ticaretle uğraşıyordu. Tel şehriyecinin gönlünü iki şey sarmıştı; Tahıl ticareti ve kızlarına olan sevgisi. Babalık duygusu onda çılgınlık seviyesindeydi. Yedi yıllık evliliğinden sonra eşi ölmüş ve iki kızına kendisi bakmıştı. Goriot kızlarını mutlu etmek için herşeyi yapıyordu, kızlarının isteklerine hayır diyemiyordu. 

Gün geldi ve kızları evlilik çağına ulaştılar. Güzelliği yüzünden Kont de Restaud'un peşine düştüğü Anastasie, sosyetede tanınmak için bu adamla evlendi. Diğer kızı Delphine ise Monsieur Nucingen adlı zengin bir bankacıyla evlendi. Goriot damatlarının çok iyi olmasını dilerken; ikisi de ummadığı gibi çıktı. Goriot babanın eski varlığını yitirmesiyle damatları kızlarıyla Goriot'un görüşmesini istemediler. Bunun üzerine Goriot kızlarıyla gizlice buluşabiliyordu.
Goriot, bu olaylardan sonra Madame Vauquer denilen bir kadının pansiyonuna yerleşti. Madame Vauquer Goriot'a en iyi odalardan birini verdi. Goriot fakirleştikçe onu fakirlerin kaldığı odalara yerleştirdi. Bu pansiyonda bir çok kişi kalıyordu. Bunlardan bazıları: Eugene, Vautrin, Madame İchonneau, Poiret, Madame Couture ve Victorine'dir.
Eugene, ailesinin yanından ayrılıp, Paris'e hukuk okumak için gelen bir delikanlıdır. Zengin olmak ve tanınmak ister. Vautrin otelde kalan haydut, kaba , acımasız bir hapishane kaçkınıdır. Madame Michonneau otelin en yaşlı müşterisidir, Poiret denen noter katibiyle aralarında sevgi vardır. Victorine ise gerçek annesi ölen ve babası kendisini kabul etmeyen bir genç kızdır. Babasının onu kabul etmemesinin sebebi Victorine'nin kendi öz kızı olduğuna inanmamasıdır. Victorine'ye uzaktan bir yakını olan Madame Couture bakmaktadır.
Pansiyondaki herkes Goriot'a saygı gösterirken sonra Goriot hakkında ileri geri konuşmaya başladılar. Eugene bile Goriot baba hakkında çok kötü şeyler düşünüyordu. Bunun sebebi, Goriot'un kızlarıyla gizli görüşmesinin yanlış anlaşılmasındandı. Kızlarını Goriot'un sevgilileri sanmışlardı.
Eugene bir gün Beauseant adlı bir tanıdığı aracılığıyla bir baloya gitti. Baloda Goriot'un kızı olan Anastasie'yi beğendi ve izini sürerek kızın evine gitti. Evine gittiğinde Anastasie ile konuştu ve Goriot'un onun babası olduğunu öğrendi. Evde Anastasie'nin kumarbaz sevgilisi Maxime de Trailles vardı. Anastasie , Eugene'nin babasıyla aynı pansiyonda kaldığını duyunca ona yüz vermedi ve daha da eve almadı. Anastasie'den istediğini alamayan Eugene Paris'te ad yapmak için tanınmış bir bayanla olmalıydı. Bu kez de Goriot'un diğer kızına ulaşmaya karar verdi. Eugene tekrar kuzeni Beauseant'ın yanına gitti ve ondan yardım istedi. Kuzeninin sevgilisi ona bu konuda yardımcı oldu ve Delphine'yle tanıştılar. Delphine ondan etkilendi zaten Delphine'nin kocası onunla hiç ilgilenmiyor, zengin olmasına rağmen para bile vermiyordu.
Bir gün Delphine gelip Eugene'ye paraya ihtiyacı olduğunu , artık babasının durumu kötü olduğu için babasından da para isteyemeyeceğini söyledi. Eugene genç kadına sevgisini ispatlamak için bunu kabul etti. Gidip kumar oynadı. Para kazandı ve Delphine'ye parasını verdi. Delphine bunu görünce çok sevindi, borçlarını ödedi. Aralarındaki sevgi gittikçe gerçek sevgiye dönüşecekti. Eugene zengin olup kendiyle birlikte olan kadınları Delphine için reddedecekti. Goriot'da Eugene ve Delphine'nin evliliğini çok istiyordu. Damadı Nucingen kızını başka bir kadınla aldatıyordu ve boşanacaklardı.
Diğer yandan pansiyonda Vautrin'in sırlarını öğrenen Poiret ve Madame Michonneau, Vautrin'e tuzak kurup onu polise ihbar ettiler. Bu olay üzerine pansiyondakiler Poiret ve Madame Michonneau'nun pansiyondan gitmesini istediler. Bu durumda ikisi de pansiyonu terk etti. Victorine'nin babasının onu kabul etmesi üzerine Madame Couture'la oda pansiyondan ayrıldı. Madame Vauquer'in pansiyonu gittikçe boşalıyordu. Bu durum Vauquer'i gittikçe üzüyordu.
Günler geçmiş ve Anastasie babasının yanına gelmişti. Aslında yine babasından para istemek için gelmişti. Babasına başına gelenleri anlattı . Anastasie'nin kocası, karısının kendisini başka biriyle aldattığını öğrenmişti ve artık ona çocuklarını bile göstermeyeceğini söylemişti diğer yandan sevgilisi Maxim'de daha da borçlanmış ve Anastasie'den para istiyordu. Babasına bu durumu anlatınca Anastasie'nin kocasının hiç bir şey yapamayacağını, ona kızını üzmesinin hesabını soracağını söyledi.
Diğer yandan Delphine ise babasına gelip eşinin ondan boşanmak için şart koştuğunu dedi. Delphine'nin kocası sırf ünü kaybolmasın diye Delphine'nin adını kullanmak istiyordu. Goriot kızlarının bu acılarına dayanamadı. Bir süre sonra hasta oldu yatağa düştü. Eugene onun yanındaydı, kızlarını son bir kez görmek istiyordu fakat kızlarına bildirildiği halde kızı Delphine güzel bir baloya katıldı. Babasını ziyaret edeceği yerde baloda dans etti. Diğer kızı da bir türlü babasının yanına gelmedi. Goriot artık ölecek gibiydi, durumu çok ciddiydi. Eugene Goriot'un kızlarıyla görüşmek istedi ve ilkin Anastasie'nin evine gitti. Anastasie'nin kocasına durumu anlatmasına rağmen kocası, Anastasie'yi babasının yanına göndermedi. Delphine'yle konuşmaya gittiğinde ise çok hastayım diyerek gelemeyeceğini söyledi. Goriot kızlarının gelmeyeceğini öğrenince, kızlarına sitem etti. "Bu hayatta onlar için her şeyimi verdim ama; onlar, beni son kez görmeye bile gelmediler." dedi. Adamın bilinci kayboldu ve o sırada Anastasie geldi babasının elinden tuttu ve ağlayarak özür diledi. Tabi babası bunu hissetmedi. Artık babaları ölmüştü.
Delphine babası öldüğü sırada arabasından inip, oraya doğru gidiyordu ki Anastasie'nin sesini duydu. Goriot'un cenazesini Eugene kaldırdı. Parası olmadığı halde rahip buldu ve cenaze töreni yaptırdı. Goriot'un cenaze törenine bir iki kişi dışında kimse gelmemişti.

Halid Ziya Uşaklıgil'i "Aşk-ı Memnu" kitabıyla tanıyoruz. Peki kim bu yazar? Nelerden hoşlanır? Neler yapar? Bunu anılarıyla bize aktarmıştır. O yıllardaki Türk aile ve toplum yaşayışını, dönemin eğitim ve öğretim düzenini, 19.yüzyılın ikinci yarısındaki ailece,ulusça uğranılan toplumsal,yöresel acıları anlatmaktadır.

Osmanlı Devlet'inin çöküş döneminde halkın yaşadığı acıları, mutsuzlukları anlatmıştır. Kendisi İzmir'deki Fransız lisesinde okuyan yazar, lisesinde Türk azınlığından bahseder. Onun usta kalemi kendisini bugün bile anılmasını sağlamıştır.

Turner başka biriyle evlendiğinde çok üzülür ama bunu kimseye söylemez.

Jane Eyre, Charlotte Brontë'ın 1847'de yayımladığı romandır. Victoria döneminin İngiltere'sinde farklı sınıftan iki kişinin aşkını anlatan roman, toplumda yaşanan dini baskıyı, sınıf ayrımını ve erkek üstünlüğünü gerçekçi bir biçimde yansıtır. Kadın özgürlüğü ve haklarına sahip çıkan ilk romanlardan biri olarak kabul edilen eser romantizm akımının en önemli örneklerindendir.

Jane Eyre, küçük yaştayken annesini ve babasını kaybetmiştir. Bakacak kimsesi olmadığından Gateshat konağında yaşamaktadır. Eliza ve Jorjina isimli iki tane kuzeni vardı. Yengesi ve kuzenleri Jane’ i sevmiyorlardı. Ona sürekli kötü davranıp hakaret etmekteydiler. Gateshat konağında Jane’e iyi davranan sadece hizmetçi Bessie’dir. Jane’e sürekli öğütlerde bulunurdu. Yengesi onu başından atmak için Lowoot da ki bir okula gönderir. Jane kısa sürede bir çok arkadaş edinir. Okul sağlık şartları bakımından uygun değildir. Öğrenciler bu okulda sık sık hastalanır, hatta ölen bile olurmuş. Jane bu okulda dört yıl öğrencilik iki yılda öğretmenlik olmak üzere altı yık kaldı. Daha sonra kendi hayatını kurmak için, Thornifield malikanesinde Adale isminde küçük bir kıza mürebbiyelik yapmaya başladı. Buradaki hayatı çok sever. Jane ile konağın sahibi Bay Rohester ile yakınlaşma başladı. Bu yakınlaşma zamanla yerini aşka bıraktı. Fakat Bay Rohester evlidir. Eşinin aklı dengesi bozuk olduğundan çatı katında kalmaktadır. Jane bunu bilmemektedir. Evlenmeye karar verirler fakat nikah günü Bay Rohester in kardeşi ; “ Bay Rochester in evli olduğunu ve bu evliliğin olamayacağını anlatır. Bunun üzerine Jane büyük bir üzüntüyle oradan ayrılır. Üç gün sokaklarda gezdikten sonra bir eve sığınır. Evdekilerde tesadüfen Jane’nin kuzenleridir. Bunu sonradan öğrenir. Jane’nin çok zengin bir amcası vardı. Çocuğu olmadığı için tüm mirasını Jane’e bırakır. Jane bunu öğrenemez. Jane’nin bunları öğrenememesinin sebebi yengesinin ona akrabalarıyla ilgili bir şey anlatmamasıdır. Ama daha sonra amcasının avukatı uzun bir süre sonra Jane’i bulur ve ona her şeyi anlatır. Jane kendi isteğiyle mirası kuzenleriyle bölüştürür. Bir süre sonra kuzeni Jane’e evlenme teklif eder. Fakat bunu kabul etmez. Jane içindeki sesi dinleyerek Bay Rochester’e dönmeye kara verir. Döndüğünde konakta yangın çıktığını Bay Rochester bir kolunu ve bir gözünü kaybettiğini öğrenir. İçindeki sevginin verdiği büyük güçle onu arar. Ve onun ormanlık bir yerde yaşadığını öğrenir. Bay Rochester‘in yanına gider ve onu gördüğünde çok sevinir. Jane her şeye rağmen evlenmek istediğini söyler. Bir süre sonra evlenirler. Bir daha hiç ayrılmamak süretiyle mutlu bir evlilik yaşarlar. 

Roman, Kanuni Sultan Süleyman döneminden başlayıp Tanzimat dönemine kadar geçen dört yüz elli yıllık serüveni, romanda olan herhangi bir karakter değil de L&M kitabının kendi anlatmasıyla eser ilerlemektedir. O döneme ait birçok şeyi ve divan edebiyatını yakından tanıyabiliyorsunuz.

Fuzuli’ye bir kitapçının verdiği sır ile birlikte,Fuzuli’den yüksek kademelerden gelen Leyla ile Mecnun ( L&M ) adlı hikayeyi tekrardan yorumlaması istenir. Fuzuli yazmaya başlıyor ve bu kitapta hem sırrı şifreliyor sır 7 beyitin içindedir, hem de kendinden sonsuza kadar bahsettirecek bir şaheser yazıyor.Fuzuli eseri yazarken artık olayları kitap anlatır,kahramanımız kitap oluyor,aşığımız kitap oluyor.Bu kitabın da kendisi Kays (Mecnun)’dur. Amacı sakladığı şifre ile Leyla'sını bulmaktır. 

Sakladığı şifre kitapçının verdiği BUAM (Babil Uzay Araştırmaları Merkezi) sırrıdır. Bu sır medeniyeti yüceltecek bir çok bilimsel bilginin olduğu bir kapının anahtarı olmasının yanında büyük bir hazinenin de anahtarıdır ve Fuzuli’nin kitapta sakladığı bu şifreyi iyi ve kötü bir çok kimse edinmeye çalışmaktadır.İyiler BC adındaki bir örgüt,kötüler ise hazine avcılarıdır.Kitap hediye olarak İstanbul’da Osmanlı sarayına gidiyor ve L&M ‘ye şan şöhret katıyor.

Fakat Osmanlı sarayından bir cariye tarafından kaçırılan eser, herkesin eline geçmesini kolaylaştırır. 

Sonunda 7 beyitte bulunan sırları çözerler ve tam istediklerini elde edecekken bir anda o bilgiler bir bombadan dolayı havaya uçar ve o sır karanlıklara gömülür. 

Mecnun ise Leyla'sına kavuşamadan bir müzenin içinde tıkılı kalır.

Eser sayesinde divan edebiyatının derinliklerine iniyorsunuz.

""Aşk" sözcüğü zaten sözlükte sarmaşık demekmiş. Bir sarmaşık çınarları, servileri nasıl sarıp sarmalarsa aşk da öyle sarıp sarmalarmış çınar gibi yiğitleri, servi boylu dilberleri ve her sarmaşık sardığı ağacı kuruturmuş sonunda, dıştan yemyeşil ve güzel gösterirmiş ama içten içe kurutur, çürütür, çökertirmiş."

Laure 17 yaşındayken bir askerle birlikte olur ve onu hamile bırakıp onu terk eder. Hamile kalmasının ardından büyükannesi onu istemez ve o da onu terk eden ve Saint Lazâre soyadını lekeyen annesinin yanına Amerika'ya gider. Fakat annesi onu istediği gibi karşılamaz ve çocuğu doğduktan sonra çocuğunu satmaya zorlar. Laure da buna dayanamayıp annesinin evinden ayrılır ve bir çok işte çalışmaya başlar. Bu işlerin içinde porno film çekmek de vardır. Amerika'da hayat amerikan vatandaşı olmadığın zaman çok zordur. Garsonluk yaptığı barda Daniel ile tanışır ve onunla evlenir. Artık yine Haiti'de olduğu gibi zengindir ve amerikan vatandaşıdır. Fakat Daniel'in ailesi Laure'u istememektedir. Ve ondan kurtulmak için elinden geleni yapar. Ve bunu başarırlar. Porno filmi Daniel'a izletirler ve Daniel bir anda Laure'u terk eder. Onu sokağa atar. Laure'un üzüldüğü tek şey çocuğu için aldığı eşya'nın evde kalmasıdır. Laure moda konusunda kendini geliştirir ve çok ünlü olur. Londra yaşarken bir anda Afrika'da bulur kendini. Afrika'da Melanie ile tanışır. 

Melanie, bir rock yıldızının kızıdır. Paranın alabileceği her şeye sahiptir. Fakat sevgiyi para ile satın alamaz. Belki sevgiyi eşi  doktor Marc'da bulabilirdi. Hem ona birbçocuk vermişti. Laure ile çok iyi arkadaştı. Ta ki Laure ile Marc birlikte olmaya başlayıncaya kadar.. Melanie bu duruma alışmaya başlamıştı. Sevmeyi öğrenmek zorundaydı.

Ve Améline ailesi olmayan kız. Saint Lazâre evinde çalışan biri. Haiti'de ülke yok olurken o da yok oluyor. Evde en sevdiği kişi onun en sevdiği arkadaşı Laure. Fakat o Amerika'ya gittiğinde o da evi terk eder ve bir otel de çalışmaya başladı. Bir anda otelde tanıştığı eşi ile kendini Londra'da bulur. Hem de hiç ingilizce bilmezken. Londra kendini geliştirir ve ingilizce öğrenir ve kendine pastane açar. Orada Paul ile tanışır. Fakat Paul ile birlikte olurken eşi onları yakalar ve hayatını kaybeder. Améline vicdan azabıma girer. Eşine minettardır. Bir gün bir dergide Laure'u görür ve onu arar. Eski arkadaşlar artık bir aradadır. Paul ile Améline çok mutludur. 

Artık hiçbir şey eskisi gibi değildir.

Laure çocuğunu gördüğünde arkadaşlarıyla basketbol oynamaktadır. Çocuğunun kendisini bulmak istediği zaman bulması gerektiğini düşünmüştü. Laure artık sevmeyi öğrenmişti.

Aşkın, mektuplarla antalıtmasını en iyi şekilde gösterilmiştir. Kafka'nın duygularını içtenlikte yazdığı mektuplar onun düşüncelerini anlamamıza neden olmuştur.

"Geceyi uyku yerine mektuplarınla geçirdim. Her gün yazışmak, güçlendirecek yerde güçsüz kılıyor insanı. Eskiden bir solukta içerdim mektuplarını. Fakat şu an mektubunu okurken dudağımı kemiriyorum, şakaklarımın ezildiğini duyuyorum. Buna da boyun eğebilirim ama yokluğuna asla… 

“ Sev beni Milena..! ”"

"Cevap vermek için çok yorgunum, aşktan, kederden, çaresizlikle cebelleşmekten o kadar yorgunum ki."

"Gün gerçekten ihtiyacım olduğunda ve senden gelmeni istediğimde, hemen geleceğin umudu kalsın bende, ama şimdi gelmesen daha iyi, çünkü yine gitmek zorunda kalacaksın."

Fakat Kafka için mektup yazmak "...hayaletlerin önünde soyunmak demektir ki, onlar da aç kurtlar gibi bunu bekler zaten. Yazıya dökülen öpücükler yerlerine ulaşmaz, hayaletler yolda içip bitirir onları."

Aşklar eskiden daha anlamlı daha hayat dolu...

Paul Auster bu kitabı kaleme almasının nedenini söyle açıklar: "Ne de olsa zaman azalıyor. Belki de şimdilik hikâyelerini bir yana bırakıp hayatının anımsadığın ilk gününden bugüne kadar bu bedenin içinde yaşamanın nasıl bir duygu olduğunu incelemeye çalışsan iyi olur."

Paul Auster hayatında hatırladığı ve onun için çok önemli olan anılarını bu kitaba sığdırmıştır. Beni en çok etkileyen anılarından biri; yazar 14 yaşındayken arkadaşına yıldırım düşmesidir. Hem de yazar arkadaşının tam yanındayken. Belki de yıldırım düşeceği kişi Paul Auster da olabilirdi. 

Paul Auster usta bir yazardır. Anılarını okuyucuyu sıkmayarak en doğal şekilde anlatmaktadır. 

Her insan kendisinden başkası olamaz. 

Bu kitabı okuduktan sonra ben tarihle ilgili pek bir şey bilmiyorum diyeceksiniz. 

Polisiye ve tarihin iç içe olduğu bu kitabı okurken hayran kalacaksınız.

Ali Kara arabasının içinde öldürülmüştür. Hukuk fakültesinden mezun olan Ali, gazeteci olarak bütün konular hakkında araştırmalar yapıyordu. En son araştırması ise "Kıyamet"tir. 

Kur'an'da da anlatılan kıyametin gerçeklerini herkes tarafından öğrenilmesini ister. 

"Kıyametin yaklaşmasıyla birlikte gerek ayetlerde ve gerekse de hadislerde aktarılan birtakım alametlere şahit olacağız. Bu alametlerin bazıları açık ve anlaşılır haldedir. Bir kısmı ise yoruma dayalıdır. Yecüc ve Mecüc yoruma dayalı kıyamet alametlerindendir. Yecüc ve Mecüc, uzun yıllar evvel yaşamış iki zalim kavimdir. O dönem bilhassa Asyalı kavimlere zulmetmişlerdir. Asyalı kavimler bu zalim kavimler ile baş edemedikleri için dönemin ünlü hükümdarı olan, adı Kur'an'da da geçen ancak peygamber mi evliya mı olduğu hususu netlik kazanmamış, Hz. Ali'ye göre evliya olan Hz. Zülkarneyn'den yardım isterler. Hz. Zülkarneyn de kendisinden yardım isteyen kavimler ile birlikte bu zalimleri durdurmak için bir set inşasına başlar. Allah'ın rahmeti ve inayeti ile bu zalim kavimler setin ardında kalırlar ve zulümleri engellenir. Ancak Yecüc ve Mecüc yok edilmemiş, sadece kıyamet günü gelene kadar bu setin arkasında hapsedilmiştir."

Kıyamet gününün gelmesini engelleyen Kayıp Hanedan ile Kıyametin gelip onları cennete götüreceği inanan Hahamlar Birliği...

Kara ailesi Kayıp Hanedan için çalışmaktadır. Bu cinayet devlet cinayeti olmuştur. Başkomiser Hizber bunun kimin yaptığını araştırmaktadır. Ya da yapanı biliyordu.

Halifelik Osmanlı Devleti himayesinde  güvendeyken birden devlet eski gücünü kaybeder. Kayıp Hanedan bu devletin yeniden kurulması için Mustafa Kemal'e görev verirler.

Bu kitabı okurken elinizden bırakmayacaksınız.

En iyi arkadaşı André onun delirdiğini düşünmektedir. "Hayatının kadını arayarak bulunmaz." dese bile Thomas onu dinlememektedir. 

Thomas hayatının kadınını nasıl bulacağını öğrenmek için falcıya gider. Falcı kadın ona "Bir garın yakınlarında, hatta belki de bir trende gerçekleşecek olan umulmadık bir karşılaşma hayatınızı değiştirecek." dediğinde Thomas'ın umutları artar. Fakat babası onun delirdiğini düşünerek hayatının kadınının etrafında olabileceğini söyler. Annesi ise her pazar günkü yemeklerde günün sonunda öleceğini oğlan torununu göremeyeceğini söyler. Kız kardeşi ise bu konuşmları dinler. 

Thomas'ın etrafında olan kızlar Stylo de Vènus de çalıştığı kırtasiyedeki 3 tane kızdır. Louise, Sandrine ve Yvette. Fakat Thomas bu kızlara ilgi duymamaktadır. Patronu Arlette ise evlidir ve yaşlıdır.

Bir gün işe giderken metroda güzel bir kızla karşılaşır. Onu takip eder ve sonra kız parktaki banka oturduğunda onun yanına oturur ve ona çok güzel olduğunu söyler. Adının Colette olduğunu öğrenir tıpkı okuduğu kitaptaki yazar gibi.. Colette gittikten sonra Armandine diye bir kız onu tanıdığını söyler. Çünkü Thomas onun garsonluk yaptığı yerin yanındaki kırtasiye dükkanında çalışmaktadır. 

Bir sene geçer ve Thomas hayalindeki kadını bulamayacağını düşünür. Bir gün iş arkadaşları Thomas'ın evine film izleyip pizza yemeğe giderler. Çok eğlenirler. Onlar gittikten sonra Thomas evini toplarlarken Louise gelir ve birlikte olurlar. Belki de hayatındaki kadın Louisedir. Fakat o evlenecektir. Düğüne gider ve hayalinin kadınını evlenirken görür. Armandine ile sadece cinsel ilişkiye girer. Üst kattaki piyano çalan komşuyla ilişkiye girer. 

Bir gün şans eseri Colette dükkana girer ve kartpostal istediğini söyler. Thomas en sevdiği yazar olan Albert Manquet'in kartpostalını verir. Ve Colette de o kartpostalı Thomas'a hediye eder. 

Colette'in aslında patronunun kızı olduğunu onlara akşam yemeğine geldiğine öğrenir ve Colette ile evlenir.

Eser, kimlik sebebiyle aile tarafindan reddedilisi anlatmaktadır.

Bu dünyada kitap okumak yasak. Evinde kitap bulunması yasak. Evinde kitap varsa ve kitap okuyorsan sen delisindir. Devlete karşı gelirsin ve tutuklanırsın. Kitaplar kötüdür ve kitaplar yakılmalıdır. 

"Yakmak bir zevkti. Bazı şeylerin yitmesini, kararmasını ve değişmesini görmek özel bir zevk veriyordu. Avuçlarında, dev piton yılanını andıran bakır çinko alaşımı hortumla dünyaya zehirli gazyağı püstürtürken, kanının beyninde zonkladığını hissediyordu... Elleri, tarihin paçavralarını ve kömürleşmiş kalıntılarını yok etmek için ateş ve alevin tüm senfonilerini olağanüstü bir şekilde yöneten bir orkestra şefinin elleriydi. Duygusuz kafasında 451 numaralı sembolik başlığı, gözleriyle bundan sonra neler olacak düşüncesiyle turuncu alevler vardı. Elindeki tutuşturucuya vurdu. Ev onu oburca onu yutan alevlerin içerisinde kaybolup giderken adeta gökyüzünü kızıl, sarı ve kapkara renklerle yakıyordu. Hızla bir ateşböceği sürüsünün arasından geçti. Güvercin kanatları gibi uçuşan kitap yaprakları verandada ve çimenlerin üzerinde savrulurken, her şeyden önce, eski bir nüktedeki gibi, şekerlemeleri sopaya dizip şömine ateşine tutmayı arzuladı. Kitaplar kıvılcım saçan burgaçlarla yükselip rüzgarda uçarken yanarak karardılar."

Guy Montag itfaiyecidir. Fakat bu itfaiyecilerin görevi kitapları yakmaktır. Artık evler yanmaz şekilde inşa edildiği için itfaiyecilere bu görev verilmiştir. Montag'ın her şeyi vardır fakat mutsuzdur. Bunun nedenini bilmiyordur. Bir gün eve dönerken Clarisse McClellan diye bir genç kızla karşılaşır. Clarisse'in "Mutlu musun?" sorusundan sonra Montag mutlu olmadığını fark eder. Sonra düşünmeye başlar ve Clarisse ile konuşurken kendini mutlu hisseder. Bir gün Clarisse görünmemiştir. Karısı onun öldüğünü söyleyince ilk defa birisi için üzüldüğünü anlayınca şaşırır. Çünkü karıs ölse üzülmezdi. Clarisse yaşıtlarından çok farklı biri olduğu için dikkat çekmiştir. Psikologa giden düşünen biri yaşıtları gibi davranmayan biri tabiki dikkat çeker. İnsanlar birbiriyle konuşmazlar. Konuşsalar bile gülüp geçerler. Düşünmezler. 

Bir gün Montag ve ekibi yine kitapları yakmaya gittiklerinde ev sahibi kitaplarla birlikte kendini yakınca Montag şoka girmişti.

"Kitaplarda bir şey olmalıydı,hayal edemeyeceğimiz şeyler, kadının yanan bir evde kalmasını sağlayacak bir şeyler; orada bir şeyler olmalı. Bir hiç için kalmazsın."

"İlk kez anladım ki bütün kitapların arkasında bir insan vardı. Her birini bir insan düşünüp yaratmıştı. Bir insan onları kağıda dökmek için günlerini veriyordu. Ben bunları düşünmeyi bile daha önce asla düşünmemiştim." 

Montag kendisine yardım etmesi için Faber adında yaşlı bir adamın evine gider. O ise buna karşı çıkarak kendisini korktuğunu söyler. Montag'ın sözleriyle ona yardım etmeyi kabul eder. Ve ona kendisini dinleyebilmesi için cip verir. Fakat Montag karısının ve arkadaşlarının konuşmlarını duyunca sinirlenir ve onlara kitap okur. Kadınlar şoka girerek evden kaçarlar. En sonunda Montag'ın evinin ihbar edilmesiyle birlikte Montag'ın evi yakılır. Tam Montag tutuklanacakken Yüzbaşını ve iki itfaiyeciyi öldürür. Ve mekanik tazıyı yakarak oradan kaçar. Bütün şehir artık Montag'ı arar ve bu aramayı özel mekanik bir tazıyla gerçekleştirirler. Bu olayı televizyona verdikleri için her yerde Montag'ın arandığı bilinmektedir. Montag, Faber'in yanına giderek onunla vedalaşır. Ve Faber'in tavsiyesi ile nehire doğru kaçar. Polislerden kurtulmuştur. Ve nehrin ilerisinde ormanın arasında ateşin etrafında bir grup insan görür. 

"Ateş tıpkı kıpraşan bir göz gibi, kayboldu, yeniden gözüktü. Sanki ateşi bir nefesiyle söndürmekten korkarak durdu. Fakat ateş oradaydı;ona uzaktan dikkatle yaklaştı. Ona gerçekten yaklaşmak aşağı yukarı on beş dakikasını aldı.; sonra gizlendiği yerden onu inceledi. Küçük bir kımıltı, beyaz ve kırmızi renk... Garip bir ateşti bu, çünkü onun için başka bir şeyi ifade ediyordu. Yakmıyordu; ısıtıyordu!"

Oradakiler Montag'ı yanlarına çağırınca Montag ilk afalladı sonra yanlarına gitti. Onlarla tanıştığında onların beyinleri içinde kitapları sakladıklarını ve dünya düzelirse tekrardan basacaklarını öğrendi. Artık Montag onlardan biriydi ve onlarla birlikte savaş olmuş şehirden, nehrin ters yönüne doğru yürümeye başladı.

"Yapmaya değecek tek yolculuk,içimize yaptığımız yolculuktur; o özgün çağrıya kulak vermeli, yüreğimizin götürdüğü yere gitmeliyiz."

"Sana zaman yitirmenin hiç de kötü bir şey olmadığını hatırlattım zaman müthiş irkiliyordun. En çok da, hayatın bir koşu değil, hedefi vurmak olduğunu söylediğimde dehşete kapıldın: önemli olan zamandan tasarruf değil bir hedef bulmaktır."

"Güçlü olabilmek için insanın kendini sevmesi gerekir; kendini sevebilmek için de insan, kendini derinlemesine tanımalı, kendi hakkında her şeyi, en gizli, kabullenmesi en zor şeyleri bilmelidir."

"Anlayış, bilgiçliğin kibiriyle değil, alçakgönüllükle doğar."

Yanlışlık yapmak doğaldır, ama bunlardan ders çıkarmadan ilerlemek bir yaşamın anlamını yitirmesine yol açar."

"İnsanın kendi iç dünyasına bakmak istemediği zaman bahaneler bulması dünyanın en kolay şeyidir. Dıştan bir suçlu her zaman vardır. Suçun -ya da daha iyisi sorumluluğun- yalnızca bize ait olduğunu kabullenmek çok cesaret ister. Gene de sana söylemiş olduğum gibi, ilerleyebilmek için tek yol budur. Eğer yaşam bir yolsa, her zaman yokuş yukarı giden bir yoldur."

"Çınarın altına oturduğunuzda kendiniz değil, çınar olun, ormanda orman, kırda kır, insanlar arasında insanlarla olun."

"Yıl 1933,aylardan ekim, günlerden 29; yani Onuncu Yıl... Cumhuriyetin onuncu yıldönümü... İşte o gece annem tutturmuş da tutturmuş, fener alayını izleyeceğim diye. Babam, yahu avrat ayın günün, sancın mancın tutar, hem bu karınla...demiş. Ama annem hiç öyle çoşkulu bir günde evde oturmak ister mi? Komşu kadınlardan biriyle çıkmışlar evden, bir yaşındaki abim de annemin kucağında. Fener alayını eve en yakın izleme yeri, olsa olsa Saathane'nin orası...nasıl kalabalık,iğne atsan yere düşmez!...Az sonra bando öteden gözükmüş. Pıstattararaaa...demeye başlayınca,uy anam,annemdeki sancı... Breh,kaldırımda adım atacak yer yok,yan yön insan,gerisi dükkan... Annemi eve dar yetiştirmişler. Tastamam eve geldikten on dakika sonra beni doğurmuş..."

Malala kim?” diye sordu silahlı adam. Malala benim, bu da benim hikâyem. Haksızlığa maruz kalan ve sonra da susturulan bütün kızlar… Sesimizi birlikte duyuracağız! 

Taliban kuvvetleri Pakistanın Svat Vadisini kontrol altına aldığında, küçük bir kız hiç korkmadan düşüncelerini dile getirdi. Malala Yusufzay susturulmayı reddederek eğitim hakkı için mücadeleye girişti. 9 Ekim 2012 Salı günü, on beş yaşındayken, neredeyse bunu canıyla ödüyordu. Okul servisiyle eve dönerken, yakın mesafeden açılan bir ateşle başından vurulmuştu. Malalanın mucizevi şekilde hayatta kalıp iyileşmesi, onu Kuzey Pakistandaki ücra bir vadiden New Yorktaki Birleşmiş Milletler binasının koridorlarına uzanan olağanüstü bir yolculuğa çıkardı. Malala on altı yaşında, barışçıl protesto eylemlerinin dünya çapında sembolü ve Nobel Barış Ödülüne aday gösterilen en genç isim oldu. BEN, MALALA tek bir insanın sesinin bile dünyaya değişim yönünde ne kadar büyük bir ilham verebileceğini kanıtlıyor. Malala bir kızın başarı öyküsüdür. Herkesin hayellerinin gerçekleştirebilmesi için o şeyi istemesi gerektiğini göstermiştir. Malala kızların eğitimi için yaptığı bu atılım onun canından olmasına neden olmuştur. "Eğitim haklarını savunduğu için taliban tarafından vurulan kız" olarak tanınmaktadır. 

"Haksızlığa maruz kalan ve sonra da susturulan bütün kızlar... Sesimizi birlikte duyuracağız."

Bu kitap 5 bölüme ayrılmıştır. İlk bölümde ailesinin hayatını, doğduğu kenti, gelenek ve göreneklerini, büyüdüğü ortamı anlatmaktadır. İkinci bölümde o güzel şehirine talibanlar gelmiştir ve o da herkes gibi olacaklardan korkmaktadır. Üçüncü bölümde Malala'nın eğitim hakkı için neler yaptığını, kendini feda etmesini anlatmıştır. Dördüncü bölümde taliban kurşunun Malala'nın hayatını etkilemesinden bahsetmektedir. Beşinci bölümde ise Malala'nın ikinci hayatını onun eğitim hakkını savunmasını bütün dünyanın duyduğunu ve onun hislerini anlatılır.

"Sesimizin değerini ancak susturulduğumuzda anlarız."

Bu başarı öyküsü okunmalıdır.

"Santiago Nasar, onu öldürecekleri gün, piskoposun geleceği gemiyi karşılamak için sabah saat 05:30'da kalkmıştı."

Angela Vicario ve Bayardo San Roman evlilik arifesinde bir çifttir. Bayardo San Roman varlıklı bir kişidir ve bu yüzden Angela’nın ailesi ve kasaba bu düğüne büyük önem vermektedir. Düğün hazırlıkları son hızla devam ederken bir gerçek ortaya çıkar. Damat evleneceği kadının bakire olmadığını öğrenir ve bunu gelinin iki kardeşine bildirir. Namus davasına dönen olayda Angela’dan zorla kim olduğu öğrenilmeye çalışılır ve o da Santiago Nasar ismini verir. Bunun üzerine iki kardeş adamı öldürmek için planlar yapar ve bundan herkesin haberi olur.

Yazarın, çocukluğunu geçirdiği kasabada yıllar önce yaşanmış bir cinayet olayını anlatmaktadır. Bu kitap sadece bir cinayeti anlamamaktadır. Toplumun cinayetin olacağını bilmesine rağmen bu cinayeti engellemek için hiçbir şey yapmamışlardır. Yazar burada toplumu eleştirmektedir.