Yeni kitaplar keşfetme yolculuğumda karşıma çıkan kitaplardan biri Tanrı Görmesin Harflerimi. Kitabın ilk başta ismi dikkatimi çekti. "Bu isimde bir yaşanmışlık kokusu var. Bu yüzden bu kitabı okusam iyi olacak." dedim. Başladım şiirleri okumaya. 

Ben her zaman şairin içindeki duyguları şiirlerine yansıttığına inanırım. Bu kitaptaki şiirlerde de şairin hissettiklerine şahit oldum. Sanki şiirler bana sesleniyordu. Seslenirken imgeler karşıma çıktı. Bir amacı olan imgeler. Kadın, kan, çocuk, tarih, su, ölüm, Tanrı, yaşam, ağaç imgeleri süsledi belleğimi. Dünyada sıkışıp kalmış bir ruh sesleniyordu bana. Sanki barınamayan terk edilen ya da gitmek zorunda kalınan yerlerden gelen seslerin izlerini takip eden bir ruh. Kendine bir yer bulmaya çalışan ama bulunduğu yerlerdeki suların kan kırmızısı aktığı, tarihin baştan yazılıp tekrardan inşa edilmeye çalışıldığını fark ettiğinde içindeki sesi kağıtlara aktarmalıydı.

"İyilik de
Kötülük de
Bizde başlıyor
Ve bitiyordu bizde."

Şiirlerde; aşk, ölüm, yalnızlık gibi temalar işlenmiş. Şair, imgelerin ahenkli kullanımı ile masalsı bir dil ile okuyucularına sesleniyor. Sanki çocukluğa geri dönme arzusu, yaşanılması gereken bir çocukluk izlenimi hissettim şiirlerde. Anne olmanın, kadın olmanın önemine dem vurmuş şiirlerinde.

"Fırtına Çocukluğu Uçurur
Fırtına çocukluğu uçurur
Kemikler kalır geride.
Sularda olmak aşkla birdir
Bunu anlamıştın sen.
Şimdi bakıyorum
Zayıflamışsın, kendine bakmalısın
Derkenki yakınlığın,
Hatırladığım ne?
Anne oldum Deniz’e
Onun çocukluğunu emzireceğim
Ona içimi göstereceğim
Aklımı kaybetmediğimin hesabını vereceğim
Aklımı neden tuttuğumun hesabını
Bedenimde."

Okuduğum bir röportajda Bejan Mahur şiiri hakkında şu sözleri söylemiştir:

"Aklımdan hiçbir zaman çıkarmadığım bir söz var: “İnsanlar içinde bir insan ol”. Hazreti Ali’nin bu sözü beni çoğu zaman uyandırmıştır. Şiirde yapmaya çalıştığım da çok farklı değil aslında. Daha doğrusu şiirin bana geliş biçimi, insanın sonsuzluk içinde biriktirdiklerine dairdir. O sözün hiç karmaşık olmadığını bir şair, sezgileriyle bilir. Ona ulaşmak ise zordur. Yeterince ulaştığımı sanmıyorum. Ben bir taş kadar fasılasız ve kendi hakikatinin merkezinde bir şiir yazmanın derdindeyim. O şiiri yazabilirsem sadeliği yakalamış olurum. Daha çok yol var..."

 "Kaynak konusuna gelince, bunu hep söyledim; benim şiirimle ilgili bir kaynak aranıyorsa içinden geldiğim toplumun tarihine, köklerine bakılmalı. O toplumun acılarına bakılmalı. Şiirim oradan besleniyor. Ve tüm ruhumla oraya bağlıyım hâlâ. O dilsiz dünyanın taşlarını, rüzgârını, ağacını konuşturmak derdiyle bağlı ruhum. "

Kendi benliğini ve ruhunu şiirlerinin içine nakış gibi sermiş. Ondan parçalar bulacağınız şiirler yazmış.

Okuduğum röportajda kitabın içinde bulunan bir şiirin hikayesinden bahsetmiş.

Fısıldadı kulağıma

Nemini.

Aşk için göğe bakmak

Dalların gölgeli yumuşaklığına.

Toprağın teninde avunan

Dipleri duymaz.

VI

Gövdesinden meyvesini çıkarıp

Dalına taşıyan ağaç

Öğretti bana.

Yolun bahşettiğidir hayat.

Aron Adası-İskoçya, Mayıs ‘98"

 

"Benim çocukluk ağacım meşe. Bir meşe ağacının altında oturup düşünen, yaprakların hayatını ezber eden bir çocuk olarak büyüdüm. Aslında sadece o ağacı anlatarak da bir hayat geçirebilirdim! Köyün mezarlığında, tarlaların, ıssız tepelerin ortasında bir işaret gibi duran meşe ağaçları. Sonra daha kadim bir ziyaret tepesi var ki, oradan çıkan ‘temmuz meleği’ şiiri az bile söyledi. Sadece o ağaçla olan konuşmamı anlatan bir kitap yazmayı düşünüyorum. Uzun hikâye. Şimdilik bu kadarını söyleyeyim.  "

Acıların ve kederlerin yazılması gerektiğini düşünüyor. Acılar anlatılmazsa tarih nasıl değişecektir? Şair Orhon Murat Arıburnu Şiir ödülü ve Halil Kocagöz ödüllerine sahiptir.

"Sonsuzluk Bilgisi

Eskidenmiş

Sonsuzluk, bizden dışarda ve içerde

İkili bir sessizlikle

Bahşedermiş dinginliği.

I

Yıldızların karanlık bir rahimde doğmadan

Durmaları gibi

Öylece asılı ve ışıklı

Safmışım ben.

Safmışım ve şiir öyle varmış.

İçime yıldız ışığıyla

Bir dövme yaptırmak istediğimde

Tanrı kızdı.

Ve kaldım.

Her beyazlık çağırdı beni

Dedi ki;

Yumuşaksa eğer tenin

Başka bir şey olur senle

Aşk olur mesela ve bu zordur.

Aşk olur ve bu çok zordur.

II

Her şey yolunda gittiğinde kalır kalp.

Donmuş bir göl gibi tıpkı.

İçimdeki genişliğe dedim ki,

Sonsuzluk benden çıkan ve bana dönen değil

Benden çıkan ve bana dönmeyendir.

Dönmeyendir sonsuzluk.

III

Prusyalılar acayip bir simetriyle kurduklarında şehirlerini

Tanrı’nın geniş kalbini düşünmüşlerdi.

Ve biliyorlardı, kıyısında ağaçlar olan bir göl

Her millete iyi gelir.

Ama gel gör ki

Orada, o göle yansıyan simetride boğuldu tarih

Aklın simetrisi ve dalganın kırık kalbinde

Yıkıldı ihtişamı iyiliğin.

Ve düzen bozuldu

Ve o günden sonra

Sonsuzluk bizden koptu

Ve o günden sonra sonsuzluk

Geri dönmedi.

Potsdam-Berlin, Şubat ‘97"

Dilini anlatmak istediklerini çok beğendim. Diğer kitaplarına da bakacağım.

"Balıklar Bilir
Nehirde doğmakla
Denizlere ulaşmaktan
Vazgeçmemiş
Balıklardan öğrendim.
Doğmak ölmekle bir.
Geri dönmeyi biliyorlar
Hatırını köklerin.
Doğduğu nehre
Ölmek için dönen balıkların
Yol bilen
Kadir bilen soyu
Bana öğretti
Gitmeliyim
Kendime varmak için."

"Aşk kadar eskidir hayat
Taşlar aşk kadar sert.
Büyü nemle girer uykumuza
Ve çıkmaz.
Bir çığlık anı içime aldığım ölüm
Doğurduğum ve dünyaya saldığım
Ruhum n’olur gir uykuma
Ruhum n’olur rüyada acı olan
Hayat için bana fısılda."

"Dili varsa kuyunun
Söyleyecektir,
Derinlik kendine bakmasındadır insanın,
Gözlerini içine daldırmasında.
Ve nem
Sesi alıp ağırlaştıran,
Dipleri dolaştırıp yoran nem.
Kim söylerse söylesin şarkıyı
Çoban kadınların sesine benzetir"

"Biriktirdiği doğrudur suyun hayatı
Büyüttüğü.
Ama burada,
Bu derin vadide kıvrılarak kaybolan nehir
Götürüyor ruhunu kavimlerin.
Götürüp ölümlerini denizlerin diplerinde saklıyor.
Ölümlerini onların, balıklara söyletiyor
Şakayıkların titrekliğine katıyor düşlerini
Mercanların sabrına.
Kör bir Maraş bıçağını biliyorlar bir taşla
Kan için.
Sulara karışacak ve unutulacak
Kan için."

"Bir şey değişmedi.
Anlaşılacak bir şey yok.
Sadece bedenimi kesen suyun
Uzaklığına bırakabilirim kendimi.
Anlamak için gitmeyi
Giderken ölmeyi.
Bir şey değişmedi."

"Hayat ne kadar karmaşıksa
İyilik o kadar yalın."

"Yol yoldur
Topraksa toprak
İnsanın ruhu gözlerinden konuşur
Ve bazan da ağzından.
Yol biter
Dünya başlayınca."

"Bir ağaç nerede duruyorsa
Benziyor oraya.
Meşe mesela
Akdeniz’de taşların arasında
Farklı mı taşlardan?
Selvi, ölülerin karanlık bir ah’la
Durdukları son anın ipidir.
Salkım söğüt, yaslı söğüt
Suya kaptırmış içini, kırılgan.
Benzer her şey baktığına."