Fulden Ufacık

Akakiy Akakiyeviç sıradan bir insan denilecek biridir. İş arkadaşlarının her zaman dalga geçtiği biridir. O sıradan bir memurdur ve yazıları düzeltmekten başka bir şey yapmayan biri olarak görülür. Günlerden bir gün, Palto'sunun bir yerlerinin söküldüğünü fark eder. Terzisine giderek Paltosunu gösterir ve terzisi de yeni palto almasını bunu onun için yapabileceğini söyler. Fakat onun parası yoktur ve Palto'yu alması için bir çok şeyden kısması gerekir. Ve mecburen Palto alması gerektiği için para biriktirmeye başlar. Artık hayatı Palto olmuştur. Palto'nun kumaşı nasıl olacak şekli nasıl olacak hep bunları düşünür oldu. Artık yazı yazmak ona eskisi gibi heyecan vermiyordur. Artık Palto'su olmuştur ve giydiğinde o kendini başka biri gibi hissetmiştir. O kadar güzel olmuştur ki yürürken kendini başka biri gibi hissetmiştir. İş yerine geldiğinde iş arkadaşları şoka girmiştir ve Palto'sunun güzelliğinden bahsetmişlerdir. İş arkadaşlarının verdiği davetten dönerken Palto'su çalınmıştır. O da Palto'sunu bulmak için her yere başvurur fakat kimse ona yardım etmez. Özellikle de Mühim Adam. Ona bağırarak yardım etmeyeceğini söylemiştir. Odasından kovmuştur. O da mecburen eski Palto'sunu giymiştir. Fakat artık havalar soğuktur eski Palto'su onu hasta etmiştir. Ve hastalıktan ölmüştür. Davasının kimsenin sahip çıkmadığı, iş arkadaşlarının alay ettiği ve sıradan hayatına renk katan Palto'su hayatına girmiş, hayatını renklendirmiştir. Bir hiç uğruna bu dünyadan sessizce göçüp gitti. O öldükten sonra şehirde hayalet olduğunu söyleyen bir çok kişi vardır. Ve en sonunda Akakiy Akakiyeviç'in hayaleti, Mühim Adam'ın Palto'sunu alarak oradan uzaklaşır.

"Artık öyle bir noktaya geldik ki, insanlar şahıslarına yöneltilen bir suçlamayı, mensubu oldukları topluluğun tümüne yöneltilen bir saldırı olarak değerlendiriyor."

"Ne de olsa insan ruhunun derinlerine gizlice süzülüp, neler düşündüğünü öğrenmek olası değil."

"Herkes amirlerine özeniyor,herkes birbirine amirlik yapıyor."

"Asıl senin paltondu aradığım: benimki çalındığında parmağını bile kıpırdatmadın, yardım istedim diye bana demediğini bırakmadın! Bu yüzden şimdi bana kendi paltonu vereceksin! dedl."

"Zayıf noktalarınızdan güçlü taraflarınız doğacaktır." 

"İnsanların çoğu özgürlüğü gerçekten istemezler; çünkü özgürlük sorumluluk gerektirir ve insanlarında çoğu da bundan korkar."

"İfade edilmemiş duygular asla ölmez; sadece diri diri gömülür ve sonradan daha korkunç şekillerde tezahür ederler."

"Gören gözleri ve duyan kulakları olan herkes şundan emin olabilir: Hiçbir fani, sır saklamayamaz. Eğer birinin dudakları susuyorsa, parmakuçlarıyla gevezelik ediyor demektir. Onu ele veren ipuçları vücudundaki her bir gözenekten akar."

"Tecrübelerimiz, dünyanın bir çocuk yuvası olmadığını öğretir bize."

"En az ahlak kadar ahlaksızlık da dinde her zaman kendine yer bulmuştur."

"İlham perileri bana gelmeyince ben onlara gidiyorum."

"İnsanın kendine karşı tamamen dürüst olması iyi bir egzersizdir."

"Kelimelerin sihirli güçleri vardır."

"Çiçekleri seyretmek insana huzur verir; çünkü onların ne duyguları ne de çelişkileri vardır."

"İd nereye giderse ego da onun peşindedir."

"Yaratıcı yazar, bir çocuğun oyun oynarken yaptığı şeyi yapar; hayal gücüyle bir dünya yaratır ve sonra da bunu gerçekmiş gibi ciddiye alır."

"Şairler, bilgi birikimi ve bilgi dağarcığı bakımından biz sıradan insanların efendisidir; çünkü onlar, bilimin henüz ulaşamadığı derelerden kana kana su içen insanlardır."

"Hata diye bir şey yoktur."

"Rüyalar bilinçdışına giden kraliyet yoludur."

"Hoşa gitmeyen bir fikrin doğru olmadığını düşünmek insanın doğasında var."

"Çocuklar yapabilse, yetişkinler bilseydi."

"Neysek oyuz; çünkü geçmişte de neysek oyduk. İnsan yaşamının sorunlarını çözmek için ihtiyacımız olan şey bilgidir."

"İnsanlara attığımız fırçalar, sadece "içinde onlara batan bir şeyler" varsa onları etkileyecek ve çeşitli duygularını harekete geçirecektir; yoksa diğer türlü azarlamaların pek bir faydası olmayacaktır."

"İstediğin şeyi elde edemiyorsan, elde ettiğin şeyi isteyeceksin."

"Medeniyetin ilk şartı adalettir."

"Düşünebilen herkesin insan olması, insan olan herkesin düşünebildiği anlamına gelmiyor."

"Özür dilemek, senin haksız olduğun, karşı tarafın haklı olduğu anlamına gelmez. Verdiğin değerin egodan yüksek olduğunu ifade eder."

"Sanat, çocukluk tecrübelerinin büyüklüğe aktarılmasıdır."

"Kedilerle geçirilen zaman, boşa harcanmış değildir."

"İnsan, yanlış yapa yapa mutlak gerçeğe ulaşır."

"Biri beni dövdüğü zaman, ona karşı kendimi kolaylıkla savunabilirim; ancak biri beni övdüğü zaman, ona karşı tamamen savunmasızım."

Yazar bu kitabı İkinci Dünya Savaşı sırasında New York'ta bir otel odasında yazmıştır. Herkesin okuyacağı bir kitap olan Küçük Prens'i önyargılarınız varsa okumanızı tavsiye etmem. Fakat içindeki bazı cümlelerdeki mesaj için bile okunması gereken bir kitap olarak düşünüyorum.

Hayatı her zaman çocukların baktığı şekilde bakmak gerekir. Belki de ben bu yüzden hala kendimi büyük gibi hissetmiyorumdur. 

Kitapta uçağını yere düşüren kişiyle(onun ağızından anlatılır.) Küçük Prens'in arkadaşlığı anlatılır. 

O uçağını düşürdüğü için sinirliyken birden Küçük Prens gelir ve ondan kendisi için koyun çizmesini ister. Boa yılanı ve Boa yılanının içinde olan filden başka bir şey çizmeyen ve büyüklerin yılanı hep şapka zannetmesinden dolayı bir daha resim yapmayan o, Küçük Prens için bir sandık çizer ve içinde bir Koyun vardır. Küçük Prens bu koyunu gezegenine götürecektir. Fakat gezegeninde sadece onun çiçeği ve biri sönmüş 3 yanardağdan başka bir şey yoktur. 

Küçük Prens bir gün gezegeninden ayrılarak diğer gezegenlere de uğramaya karar verir. Bu gittiği gezegenlerde Kralla, kendini beğenmiş, Çalışan biri, sarhoş, lambanın yanmasını sağlayan biri, coğrafyacıyla karşılaşır ve en sonunda Dünya'ya gelir. 

Dünya'ya geleli bir yıl olmuştur ve artık kendi çiçeğini özlemiştir. O onundur ve milyonlarca çiçeğe onu değişmez. 

Artık veda vakti gelmiştir ve arkadaşıyla vedalaşmasını anlayan anlatıcı üzülür. Küçük Prens ona gezegenin yıldızların orada olduğunu söyler ve bütün yıldızları ona hediye eder. Yıldızlarda onu göreceğini söyler ve gülümser. Anlatıcı, Küçük Prens'in koyunu için tasma çizemesi gerekir çünkü koyun çiçeği yememelidir. Fakat sapı çizmeyi unutmuştur. Bunu o gittikten sonra fark eder. Her gece yıldızlara bakarak Küçük Prens'e gülümser çünkü onun küçük gezegeni yıldızların oradadır. Her gece acaba koyun çiçeği yedi mi? diye düşünür. Ama Küçük Prens'in onun yanından ayrılmayacağını bilir ve yıldızlara gülümser.

"Büyükler sayılara bayılırlar. Yeni bir arkadaş edindiniz diyelim: onun hakkında hiçbir zaman asıl sormaları gerekenleri sormazlar. "Sesi nasıl?" demezler örneğin, ya da. "Hangi oyunları sever? Kelebek koleksiyonu var mı?" diye sormazlar. Onun yerine. "Kaç yaşında?" derler. "Kaç kardeşi var? Kaç kilo? Babası kaç para kazanıyor?" Ancak bu sayılarla tanıyabileceklerini sanırlar."

"Onu anlatmaya çalışmam unutmak istemeyişimdendir. İnsanın arkadaşını unutması ne acı."

"Günbatımını çok seviyorum. Hadi gidip bir günbatımı görelim."

"İnanmıyorum sana çiçekler zavallı yaratıklardır kötülük nedir bilmezler ellerinden geldiğince kendilerine güvenmeye çalışırlar dikenlerine bakıp bakıp güçlü olduklarını sanırlar."

"Sevdiğiniz çiçek milyonlarca yıldızdan yalnız birinde bile bulunsa yıldızlara bakmak mutluluğumuz için yeterlidir." 

"Yargılarımı sözlere değil davranışlara göre ayarlamalıydım."

"Kelebeklerle dostluk kurmak istediğime göre iki üç tırtılın kahrını çekeceğim elbet kelebeklerin güzel olduğu öteden beri söylenir zaten başka kim gelir yanıma ?"

"O zaman sende kendini yargılarsın en gücüde budur zaten kendini yargılamak başkalarını yargılamaktan çok daha güçtür. kendini yargılamayı başarabilirsen gerçek bir bilgesin demektir ben kendimi nerde olsa yargılarım bunun için buraya yerleşmem gerekmez."

"çünkü kendini beğenmişler yalnız övgüleri dinler."

"Oysa içlerinde bana gülünç gelmeyen yalnız o belki kendi dışında bir şeyle uğraştığından."

"İnsanların arasında da yalnızlık duyulur."

"Küçük Prens Dünya'yı çok tuhaf buldu. Kendi kendine; "Her yer kupkuru, her yer sipsivri, her yer sert ve acımasız, insanların düş kurma gücü yokmuş. Bir şey bilmiyorlar. Ne söylesem onu yineliyorlar. Oysa benim gezegenimde söze önce çiçeğim başlardı."

"İnsanların tanımaya zamanları yok artık aldıklarını hazır alıyorlar dükkanlardan ama dost satan dükkanlar olmadığı için dostsuz kalıyorlar."

"Sözcükler yanlış anlaşılmalara neden olabilir."

"Söz gelimi saat dörtte sen gelecek olsan,ben saat üçte mutlu olmaya başlarım.Her geçen dakika mutluluğum artar.saat dört dedi mi meraktan yerimde duramaz olurum.Mutluluğumun armağanını veririm sana.Ama gelişi güzel gelirsen,içimi sana hangi saatte hazırlayacağımı bilemem."

“Evet, güzelsiniz. Ama boşsunuz. Sizin için kimse yaşamını feda etmez. Yoldan geçen herhangi biri, benim gülümün de size benzediğini söyleyebilir. Ama benim gülüm sizin her birinizden çok daha önemlidir. Çünkü ben onu suladım. Ve onu camdan bir korunakla korudum. Önüne bir perde gererek rüzgarın onu üşütmesini engelledim. Tırtılları onun için öldürdüm ( ama birkaç tanesini kelebek olmaları için bıraktım). Onun şikayetlerini ve övünmelerini dinledim. Ve bazen de suskunluklarına katlandım. Çünkü o benim gülüm.”

"İnsan gerçekleri sadece kalbiyle görebilir. En temel şeyi gözler göremez."

"Yalnız çocuklar ne aradıklarını bilirler."

"Gülünü bunca önemli kılan, uğrunda harcadığım zamandır."

"Bir yerde kuyunun saklı oluşudur çöle güzellik veren."

"İnsanlar,” dedi küçük prens, “ne aradıklarını bilmeden hızlı trenlere doluşuyorlar. Endişe ve telaşla, aynı yerde dönüp duruyorlar.” Bir an durakladıktan sonra ekledi: “Çektikleri sıkıntıya değmez bu.”

"Sizin dünyada insanlar," dedi Küçük Prens,"bir bahçede beş bin gül yetiştiriyorlar; yine de aradıklarını bulamıyorlar."

"Bulamıyorlar." dedim.

"Oysa aradıkları tek bir gülde, bir damla suda bulunabilir."

"Birinin sizi evcilleştirmesine izin verirseniz göz yaşlarınızı da hesaba katmalısınız."

"Herkesin bir yıldızı var. Hepsi birbirine benziyor gibi görünüyor ama gerçekte öyle değil. Herkesin yıldızı farklı farklı, hiç biri diğerine benzemiyor. Yolcular için pusula, kimileri için küçük bir ışık, bilginler için çözülmesi gereken bilmecedir yıldızlar, iş adamına göre ise altından başka bir şey değil. Ne var ki bütün yıldızlar suskundur. Ama sen onları herkesten ayrı gözle göreceksin."

"Bütün üzüntüler zamanla geçer, dedi. Bir gün üzüntün geçince beni tanımış olduğuna sevineceksin. Hep dostum olarak kalacak, benimle birlikte gülmek isteyeceksin. Koşup pencereyi açacak, gökyüzünde sana benzeyen dostlarını göreceksin. Onların şaşırmasına "Evet, ne olmuş, yıldızlara bakarken gülerim ben." diyeceksin. Seni deli sanacaklar. Başına çorap örmüş olacağım güzelce."

Gurbet, şairin arayış dönemidir. Beğendiği şairlerden esinlenir ve onlara özenir.

Hasret, şair kendi şiirini arama çabasındadır. Kendi şiirini özler. Gurbetteki kaybını gidermeye çalışır.

Hikmet, Artık zaman geçer ve şair, çevreyi , dünyayı dilediği biçimde anlatmaya başlar. Artık kendisi olur.

Kabul Günü
Biliyorum saadet
Bana dünyada gelmez,
Ölümü bekliyorum.

 Yıldızlar 

Ekmek Kırıntıları
çocukluğum, çocukluğum,
ah o cennet ülke
bir daha ele geçse
dediklerini duydum

kaybedilmemiş ki
hatıralar sağ olsun
ışıkları yandıkça
yeri belli çocukluğun.

ya canından bezmiş
sığınmışsanız bir ormana,
acaba o zaman da
çocukluğu arar mısınız?

benim de arkamda
renkli taşlar olsaydı
çocukluğumu giden yolu
bulmam kolay olurdu.

Saklı Su

Ürperen yaralara çıplak
Havaların değmesi
Acır.
Korkunuz nerdeyse
Bir şey söylenecek, bir şey sorulacaktır.

Sekiz sokak önceden sezmeniz
Adımlar yöneldi,
Bir daralış gönlünüzde
Ortalık karardı.

Anla sıkıntımı geç git dost,
Nedendir sorma.
Gür bitkiler altında bir benim için akar
Alıngan, onurlu
İstemez görsünler saklı su.

Sevgilerde

Sevgileri yarınlara bıraktınız 

Çekingen, tutuk, saygılı.

 Bütün yakınlarınız
Sizi yanlış tanıdı.

 Bitmeyen işler yüzünden 

(Siz böyle olsun istemezdiniz)

 Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi 

Kalbinizi dolduran duygular
Kalbinizde kaldı. 

 Siz geniş zamanlar umuyordunuz 

Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek. 

Yılların telâşlarda bu kadar çabuk 

Geçeceği aklınıza gelmezdi.

Gizli bahçenizde 

Açan çiçekler vardı, 

Gecelerde ve yalnız.
Vermeye az buldunuz 

Yahut vaktiniz olmadı.

Çıkmak




Bizi kimi kitaplara, mektuplara, yapılara 
Çeken, kendimizden dışarı çıkmak. 
Yürür kaplumbağa bir yolu sessiz 
Yaprakları sonbahar, ölü park. 

İşte ancak bir yerde birazcık oturmak 
Ve ayrılmak çıkınca, yollar, dünya! 
Siz dolaşırken gece sokaklarında 
Striptiz evlerinde bir delikanlı 
Sorar: Çıkalım mı? Belki aşk bu! 

Bir gün bakar ilerde kendi gibi biri 
Ama artık çok geç! 
Işık söner, karanlık karşı kıyı 
Ve dolaşır lâbirentte yumak. 

O ki bir gözüpekliği yiğit şövalyelerde 
O ki dağlarda Ferhat yalın ayak. 
Bu çağlar kıt zamanlar bizi bize komazlar 
O ki aşk, ürkmüş ceylân ve tutsak. 

Açar üzgün, kumaşlar hışırtıyla yanarsa 
Urban kırk mı, kırkını da çıkarmak - - Çöz! 
Açar göze aldın mı, tut ki açtı: 
Çok kısa bir süre - - başlar güz. 

Dünya! Yu ellerini yalnızlık sularında.

Nilüfer

Ben oraya koymuştum, almışlar, 

Arasına sıkışık saatlerin. 

Çıkarır bakardım kimseler yokken; 

Beni bana gösterecek aynamdı, almışlar.

 Kışken ilkyaz, sularımda açardı; 

Buzlu dağlar gerisine kaçıracak ne vardı? 

Eski defterlerde sararırmış yaprak.

 Beni bana gösterecek anlamdı, almışlar.

 Bir ışıktı yanardı gecelerde; 

Akşam, çiçekler uykuya yattı, 

Sardı karşı kıyıları karanlık- 

Beni bana gösterecek lambamdı, almışlar.

Liman

Güçlü fırtınalarda direkleri kırılmış
Gemiler bize sığınır - bulduk sanırız.

Görmezler. Varsa yoksa uzaklar
Onarırız. Giderler, kalırız.

Sonra gecelerde. Bu son olsun, son
Gönderme - Engine yalvarırız.

Sonra büyür daha da
Korkunç yalnızlığımız