“Senaryoyu hiç okumak istememiştim. Bana 1950’li yıllarda Estonya’da geçen bir filmin senaryosunu okumam teklif edildiğinde ‘bu çok gri olacak’ diye düşündüm. Sadece kibarlıktan göz atmayı kabul ettiğim bu filmle ilgili duygularım hemen değişti. Herkesten saklanmak isteyen ve çocuklara ders veren bir öğretmenin işinin doğası gereği, çocuklar tarafından bir baba figürü olarak görülmesi… Bu açıdan aslında saklanmasının imkansızlığı, işi gereği bir özel hayatının olamaması çünkü çocukların ona ihtiyaç duymasının yarattığı muazzam zıtlığı sevdim.
Bu gri, soğuk ülkenin manzarasını da sevdim, eskrimdeki o dansı, baleyi andıran hareketleri sevdim. Beyazın hakim olduğu sporun şıklığını… Ardından Estonya’nın günlük gri komünist rutini var tabi, tüm bunlar bana hoş bir görsellik hissi verdi.
Elbette filmde birçok mesaj saklı. Bir kere film 1950’ler Estonya’sında, herkesin birbirine şüpheyle yaklaştığı, birbirinden korktuğu dönemde geçiyor. Ya yanlış bir şey söylersem, ya sözlerim aleyhime kullanılırsa kaygıları hakim… 
Ama bana göre eskrim çok güçlü bir iletişime sahip. Özellikle yetişkinler ve çocuklar arasında. Onlara nasıl davranacağız? Hele filmde bir cümle var ki; ‘Mesafenizi koruyun!’
Eskrimde gardınızı alırken karşınızdaki kişinin konumunu görebilmek adına mesafenizi korumalısınız. Benim için filmin konusu da buydu: Eğer insanlara ve çevrenize karşı mesafenizi korursanız güvende olursunuz, ama hayatınız anlamsızlaşır. Bir başkasına güvendiğiniz her an yeni bir riske gebedir. İhanete uğrayabilirsiniz ama diğer yandan anlamsız bir yaşam sürme ihtimaliniz de var.”"