"İnsanların, muhtemelen herkesin, unutamadığı bir durumu başkalarına sözcüklerle pek iyi ifade edemediği, yürekleri ne ağır gelen deneyimleri vardır, pek çoğu bunları tam dile getiremeden yaşar ve ölürler."

Babasının anılarının kendi varoluşunun temellerini oluşturduğunu okuyucuya aktardığı sayfalarda, okuyucunun da kendi hayatının varoluşunu düşünmesini sağlamış. Sanki okuyucuya içindekileri dökerken bir yanda da okuyucunun da kendisinden herhangi bir parça bulmasını istemiş bana göre.

"Tarih geçmişe ait bir şey değildir. Bilinç ya da bilinçsizce sıcak, canlı kan gibi akar ve bir sonraki kuşağa olduğu gibi taşınır."

Yazarın derin bir kalemi var. Babası ve kendisi arasındaki kuşak çatışmasını anlatırken babasının Çin-Japon Savaşı ve İkinci Dünya Savaşı sırasında görev aldığı cepheler hakkında bilgi verir. Babasının kişiliğinin oluşmasında askerlik yaptığı yerler ve tanık olduğu olayların etkisi yadsınamaz. Oğlunun kendi şartlarına göre daha rahat bir hayatı olduğunu savunarak ondan beklentileri de daha fazladır. Fakat yazarın babasının beklentilerini karşılamak istememesi ile ikili arasındaki içsel kavga şiddetlenmiştir. 

"Bizler muhtemelen, ayrı dönemlerin havasını soluyup o döneme özgü yükleri sırtlanıp yaşamak durumundayız. Bu çerçeve içinde gelişmekten başka çaremiz yok. İyi ya da kötü, doğal işleyiş bu çünkü."

Murakami bu eseri yazmayı hep ertelediğini belirtiği için sanki okuyucuya iç dökerek veya aklındakileri boşaltıp rahatlama istediğini düşünüyorum. Ya da her ikisi de olabilir. Anıların içerisine doğru çekileceğiniz kısa ama anlamlı bir yapıt.

"İnmek, çıkmaktan daha zordur. Daha da genelleştirirsem, söyle diyebilirim: Sonuç, nedeni basitçe yutup onu güçsüzleştirir. Bu süreçte bazen öldürülen kedi olur, bazen insan."