Fulden Ufacık

"Hayat, nerede ineceğimizi kendimizin tayin edemediği uzun bir yolculuk. Mutluluk bir hedef değil. Bu yolculukta hissettiklerin, yaşadıkların, gördüklerin, göremediklerin, merak ettiklerin, söylediklerin, tanıştıkların, duyduklarında mutluluk. Eğer mutluluğu yolun sonuna koyarsak, belki ulaşmadan inebiliriz trenden. Mesele yola çıkmadan önce onu da yanımıza alabilmekte. Mesele, halihazırda içinde olduğun bu uzun yolculuğun tadını çıkarabilmekte..."

İnsanlığın önemine dem vurarak hayatın kendisinde mutluluğun yer aldığını hatırlatıyor denemelerinde ya da kendi deyimi ile denenmiş mutluluk tariflerinde. Doğanın döngüsü ile insan olmanın güzelliklerini gösterirken önemli olanın bakış açısı olduğunu fısıldıyor okuyucuya. 

Geçmiş, şimdiki zaman ve gelecek kavramları üzerinden mutluluğun kaynağını göstermek istiyor. Geçmişte yaşanılan ve unutulmak istenmeyen güzel anıları hafızanızdaki kilerden çıkarıp hatırlayabileceğinizden, şimdiki zamanda sahip olduklarınızın kıymetini bilip şükredilebileceğinden, gelecekteki bilinmez yolculuğa sadece son kısmına odaklanmayıp sona giden yolun değerinden kendisine has kalemi ile sunmaktadır.

Bazı zamanlarda yaşanılan olayların ağırlığından mutluluğun sizleri terk ettiğini düşünebilirsiniz, ancak mutluluğun kendisini bilmek için üzüntüyü de görüp onun açtığı yaraları kendinizin sarması gerekmektedir. Şermin Yaşar'ın bu kısa ama etkili cümlelerinde hayatın sadece olumlu yanlarından değil olumsuz yanlarından bahsedip kişinin içindeki gücü çıkarması için umut olması   eserinin derinliğini arttırmış bana göre.

Hayata olan bakış açınızı sorgulatan, size içsel bir yolculuğa çıkaran ve kişisel gelişim türünde eserler okumaktan hoşlanıyorsanız bu esere bakabilirsiniz. 

Kaleme alınan her bir cümlede -özellikle birinci şubede siyasi suçlu olarak tutuklandığı zamanda şahit oldukları- derin bir gerçeklik ve insanın tüylerini diken diken eden çarpıcılık mevcut. Yalın bir dil kullanması ise bu gerçekliğin gözler önüne daha keskin bir şekilde sunulmasına olanak yaratmış. Gerçeklerin süslenmesine gerek yok, diyerek her şey yazmış. Kitabını kaleme almaya karar verdiği dönemin 1997 yılı olması ise Türkiye'deki siyasi ve toplumsal çalkantıların bir özeti niteliğinde..

"İnsanlık dışı koşullarda yaşayıp etkilenmemek dayanıklılık ya da dirençlik sayılmaz ki. Hepimizin yaşamları kısıtlandı. Körü körüne bir bekleyiş içindeyiz. Katlanmak her geçen gün zorlaşıyor. İnsanca tepkiler vermekten vazgeçmeye dayanıklılık diyorsanız, gerçekten de dayanıklı değilim öyleyse. Artık, nereye gönderileceksem gitmek istiyorum; hapishane ya da her neresiyse.”

Hapishanedekilere yapılan psikolojik ve fiziksel şiddetin ruhlarda hissedilişi kelimeler ile anlatılamaz. Sağcı ve solcu olarak ayrıştırılanların aslında bir insan olduğu ve bir annenin veya bir babanın evladı olduğu unutulmak isteniyor. Tanık olunanların ve yaşanılanların ağırlığı ise Tarık Akan'ın anıları ile yeniden gün yüzüne çıkması ise 1980'lı yılların unutulmaması gereken bir dönem olduğunun en büyük kanıtı.

"Yemekten sonra annemin odasına gittim. Başımı dizlerine dayadım. Kafamda bir yeri işaret edip, "Burada bit var," diye tutturdum. "Çok kaşınıyor. Tam şurası. Bak bit yürüyor, öldür onu."