Her gecenin bir sabahı vardır. Uykusuz gecelerin arkasından güneşin parıltısı gözlerinizin içine işler. Önemli olan ne yaşarsanız yaşayan bu pırıltıyı hayatınızda hissedin ve görün.

Burak Ballı'nın bu kitabı şiirlerden, aforizmalardan ve denemelerden oluşuyor. Şiirlerin konusu aşk iken; denemeleri ve aforizmaları okuyucularına öğütler vererek onlara insanın içindeki maneviyatın önemini aktarmak istemiştir.

Şöyle sesleniyor okuyucularına:

"Şimdilerde, sakin semtlerin düş sokağıyım ben, bilirim acı çekeni, çektireni; yalnızlığı da bilirim, kimini mahkum etmiştir, kimini sevmiştir. Hangi adam şiirlerin dışında bu yüreklere dokunabilir ki?.. Kader insanı mahkum etmiş, yürek insana feryat etmiş... Şimdilerde, demindeyim kızıl bir goncanın gülünde, şarkılar da eksik biliyorum, yaşanmamış her şey... Biliyorum ki biz şairler, sakin semtlerin dış sokağında gezenler. Şimdi... Geç olmasa da, gece de yürümeyi başarabilenler sessizliği ile çoğalabilirler."

Şiirlerde hissettiğim duygu yaşanmışlığın hissedilen tadı oldu. Fakat bu yaşanmışlıklarda, yaşanmak istenen ve yaşanılamamış olayların sessiz bekleyişlerini sezdim. Aşkın ruhen hissedilmesini ve eğer aşk ruhen hissedilmiyorsa o zaman aşkın var olmadığını kanıtlamak istiyor şiirlerinde. Ve yaşamak istediklerini sessizce bekliyor. Sessizlik belki de en büyük cevap. Şiirlerin dili anlaşılır olduğu için sorun yaşacağınızı sanmıyorum.

Aforizmalarda ve denemelerde, bir insanın manevi yönünün önemine dem vurmak istiyor. İnancın öneminden ve bu inanç sayesinde hayata bakışınızın değişeceğinden bahsediyor.  Ruhun derinliklerine sessizce yolculuk yapmanızı sağlıyor.

Eğer bu türde kitaplardan hoşlanıyorsanız bu kitaba bakabilirsiniz.

"İnsan dört mevsim gibidir. Çiçek gibi sevgisini açar. Sıcak kanlıdır. Yaprak döker. Soğuk kanlıdır."

"Biliyor Olmak

Kitap okumak asgari bir ehliyettir
Asıl kitap, yaşamın ta kendisidir
Günler sayfalar kadar değerlidir
Tek hakikat senin meşru olan ilmindir
İlmin hayallerinin arasında bilginle erdemleşir
Yalnız bir başkasının bildiği, kendi bildiği kadardır
Yaprak rüzgara karşı koyamazken
Doğa kendi bildiğinin esiridir

Şunu da unutmamak gerekir;
Kendi bildiğinin her zaman esiri olacaksın
Ya da bileceksin
Ama bildiğin kadar konuşacaksın
Doğa kendi bildiğinden daha fazlasını konuşmuş olsaydı
Ne yaprak kalırdı 
Ne de nefesimiz olacak yağmur taneleri."

"Şeytanın Hükmü

Ne gündüzümüz belli
Ne gecemiz belli..
Ay bile geceye sessiz kalmışken
Gündüzün akıbeti
Gecenin renginden belli.

Ne dost belli 
Ne düşman belli
Ay bile güneşe hasret kalmışken
Gecenin akıbeti
Güneşin kanayan renginden belli.

Velhasıl ne söz belli
Ne de öz belli!
Toprak bile bedene hasret kalmışken Ruhun akıbeti,
Şeytanın hükmünden belli."

"Kızıl bir denizin sonsuz maviliğiydin sen."

"Ve nitekim..
Sözler üşüyor ise bu gece
Ya yüreğimizde kalır varlığımız,
Ya da satırlarda kalır yokluğumuz."

"Kelimeler sayfaları aldı
Sözleri benimle ağladı
Gözyaşları yaprakları suladı
Yürekten gelen sözleri bana bıraktı"

"Sahipsizliğin Sahip Olduğu Yerdeyim

Kuşlar denizin mehtabını sarmışken
Kaybolan yakamozun
Dolunaya isyanını bilir misin?

Sen kar tanesi
Ben gözyaşıyken
İçime işleyen sızının
Yalnızlık olduğunu bilir misin?
..."