Mario Levi ile tanışma kitabımla karşınızdayım. Bana göre yanlış kitap ile tanıştığımı düşünüyorum çünkü öykülerin hepsi bir cümleden oluşuyor ve bu cümleyi oluştururken de yazar olayı daha iyi anlatmak için virgüle başvurmuş. Bu cümlelerin kimisi bir satırdan oluşurken kimisi de bir sayfadan oluşuyor. Bir sayfadan oluşan hikayeleri okurken bir anda "noldu?"  "Kim kimdi?" diye sorma ihtimaliniz yüksek. Bu yüzden de o hikayeyi anlamak için bir daha okumak istiyorsunuz.

Bu öykülerde dikkatimi çeken şey öyküler yaşanmışlık kokuyor. Hayatın bir parçasını okuduğunuzu hissettiriyor. Öykülerin sonunda ise yüzünüzde bir tebessüm veya hüzün bıraktırıyor.

Bazı hikayelerdeki ironiyi son kelimesinden anlıyorsunuz. Bence bunu yazar bilerek yapmış. Böylece okuyucuyu düşündürecek ve ona aşkın binlerce yüzü ile tanıştıracaktır. 

“Aşk.
Aşk.
Aşk.
Aşk dediğimiz bir cümleye sığar mı?
Cümlesine göre değişir diyelim, geçelim.
Yazmak bir keşif yolculuğudur diyelim, geçelim.
Esasında yaşananlar sanıldığından çok daha sade diyelim, geçelim.
Kibir ne büyük bir yalnızlık diyelim, geçelim.
Bir.
Bir kelimesinin büyüsüne inanalım yeter.
Bir.”

Ve Bir kelimesinin büyüsüne doğru yolculuk yapıyoruz.

Benim en çok hoşuma giden de yazarın hikayelerden önce ve sonra yazdığı önsöz ve sonsöz oldu. yazar orada hikayelerin gerçekliğine ve insan olmanın önemine vurgu yapmak istemiştir.

Farklı bir deneyim yaşamak isterseniz size bu kitabı öneririm.
Kitaba puanım: 7/10.
Keyifle okumalar.