Her bebek güzeldir ve kusurları belli etmez ancak zaman geçtikçe ve çocuklar büyüdükçe bazı gerçekler de gün yüzüne çıkmaya hazırdır yazara göre. İlk çocuğu doğduğunda bebekliğinden çocukluk dönemine doğru geçen zaman ona bu hipotezi gösterdiğini ve yaşamın herkese adil davranmadığını gözler önüne sermek istemiş bu eserinde. İlk çocuğu için konulan "engelli" tanısı ile başka bir dünyaya bakmaya başlarken iki yıl sonra doğan ikinci çocuğunun da engelli olması hayatını tepe taklak ettiğini sayfaların mürekkebinde işleyerek kendisini belli ediyor.

Zihinsel ve bedensel engelli olan çocukları hakkındaki söylemleri okuduğumda aslında yazarın "baba" figürüne ne kadar uzak olduğunu yeniden fark ettim. Çünkü "baba" figürü ile tanışmamış birisi için baba olmak sanıldığı kadar kolay değildir. Üstelik kendi çocukları için başka düşünceleri mevcut birisi için.

Aynı zamanda çocuklarına karşı olan sevgisini nasıl göstereceğini bilemeyen bir babanın çocuklara yazdığı mektuplarda da bu duruma şahit olacaksınız.

"Baba ve çocuk" ilişkisi onun beklentisi herkesinki gibi olmasıydı fakat iki oğlu ile bu durumun imkansızlığını yaşadığı her anıda bilmesi belki de kara mizahı kullanmasının nedenlerinden birisi.